Niets zo erg als een slechte printer. Zo een die van je met liefde geschreven en mooi opgemaakte tekst een smoezelig geheel maakt. Half grijzig, gevlekt en scheef.
Stelling van de dag: goedkope printers zijn kut.
18.1.05
't pakketmannetje
Vandaag heb ik speciaal mijn nieuwe kamer in Amersfoort verlaten om hier thuis in Nijkerk te wachten op een pakketje. Het past namelijk niet door de brievenbus en dus moet het pakketmannetje het persoonlijk aan mij overhandigen.
Het verschil tussen de gewone postbode en het pakketmannetje zit em in de mate waarop je op ze kunt bouwen. De postbode, in zijn zo herkenbare rood/beige jack, komt standaard rond een uur of 11, wiebelend onder het gewicht van al die goedbedoelde brieven en rekeningen, de straat in fietsen.
Op pakketmannetjes moet je wachten. Soms, als het pakketje van geringe waarde is, wacht je zonder dat het je het eigenlijk door hebt. Je denkt er verder niet bij na, gaat rustig een uurtje boodschappen doen en deinst niet terug voor een kop koffie bij de buuf.
Maar wacht je op een belangrijk pakket, iets dat je absoluut niet missen mag, dan zit je. Je kan geen kant op. 's Ochtends check je eerst of de bel het nog wel doet (stel je eens voor!). Voor de zekerheid hang je een briefje op: Bel misschien defect, kloppen & klepperen a.u.b.
Wat ook zo vervelend is, is de anonimiteit van het pakketmannetje, geen herkenbaar jack, en een busje wat door zou kunnen gaan voor een ieders busje. Schichtig spring je bij elk busje dat de straat in komt rijden uit je stoel en ploft vervolgens teleurgesteld weer neer als je de jolige omtrekken van het gezicht van Peter de melkboer achter het ruitje ziet verschijnen.
Nu moet ik naar de Wc. In ganzenpas erheen, oren gespitst. Stel dat het pakketmannetje aanbelt.
Het verschil tussen de gewone postbode en het pakketmannetje zit em in de mate waarop je op ze kunt bouwen. De postbode, in zijn zo herkenbare rood/beige jack, komt standaard rond een uur of 11, wiebelend onder het gewicht van al die goedbedoelde brieven en rekeningen, de straat in fietsen.
Op pakketmannetjes moet je wachten. Soms, als het pakketje van geringe waarde is, wacht je zonder dat het je het eigenlijk door hebt. Je denkt er verder niet bij na, gaat rustig een uurtje boodschappen doen en deinst niet terug voor een kop koffie bij de buuf.
Maar wacht je op een belangrijk pakket, iets dat je absoluut niet missen mag, dan zit je. Je kan geen kant op. 's Ochtends check je eerst of de bel het nog wel doet (stel je eens voor!). Voor de zekerheid hang je een briefje op: Bel misschien defect, kloppen & klepperen a.u.b.
Wat ook zo vervelend is, is de anonimiteit van het pakketmannetje, geen herkenbaar jack, en een busje wat door zou kunnen gaan voor een ieders busje. Schichtig spring je bij elk busje dat de straat in komt rijden uit je stoel en ploft vervolgens teleurgesteld weer neer als je de jolige omtrekken van het gezicht van Peter de melkboer achter het ruitje ziet verschijnen.
Nu moet ik naar de Wc. In ganzenpas erheen, oren gespitst. Stel dat het pakketmannetje aanbelt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
