Waarom vliegen vliegen heten

Die kleine zoemende ettertjes die binnenvliegen zonder dat je het door hebt en vervolgens, door het glas heen, proberen terug naar buiten te gaan. Waarom heten juist zij, van alle leuke vliegende vliegers die door de blauwe lucht scheren, VLIEGEN. Als je het mij vraagt, veel te veel eer voor zo'n onnozel gevleugelt dier. Waarom heten de mussen geen vliegen, of de duiven, meeuwen of de kolibri, ook uitstekende vliegers. Mussen vliegen zo lekker van boom naar boom. Duiven vliegen zo irritant voor je langs in de stad. Meeuwen vliegen zo prachtig over de zee. Kolibri's kunnen zo mooi vliegen en toch stil in de lucht hangen. Van hen is het ook veel zichtbaarder dat ze lekker kunnen vliegen. De vlieg vliegt met van die korte krampachtige bewegingen en botst constant tegen het raam. De vlieg maakt zijn naam absoluut ten schande.

Op de maat

Vanavond in de trein zag ik ineens op een helder moment wat ik aan het doen was. Ik trommelde met mijn hand op het bankje de maat van de muziek mee. Vanaf boven keek ik toe en zag mezelf daar zo quasi gezellig heen en weer deinen. M'n zwevende ik gaf mijn echte ik een tik in het gezicht. Ophouden! Ik word normaal gesproken onpasselijk van mensen die met een voetje de maat van de muziek staan mee te tappen. Als de muziek voor iedereen te horen is strijk ik een hand over het hart. Voor mensen die niet dansen kunnen is het immers een manier om de buitenwereld toch nog te tonen dat ze over enig gevoel van ritme beschikken, al is het dan zeer mondjesmaat. Maar als de tappende, tikkende of hoofdknikkende persoon een walkman, discman of mp3 speler opheeft en de muziek voor de omgeving dus niet te horen is dan staat het zo ongelooflijk mongolide! Wat wil je nou bewijzen denk ik dan altijd. "Kijk mij goeie muziek luisteren"!
Gelukkig was ik vanavond de enige in de trein en kon ik mezelf op tijd terugfluiten. Ik had mn naam ten schande gemaakt.

Oude liefde roest niet

Zoals Froukiwi eerder al eens meldde: ook lievelingsspijkerbroeken gaan kapot. Mijn schatje vertoonde al een jaar ernstige slijtageplekken. Uit angst voor wat komen ging probeerde ik hem zo min mogelijk te dragen, maar dat lukte niet, want lievelingsspijkerbroeken houd je het liefst 24/7 aan. De slijtageplek werd een scheur en de scheur werd een gapend gat. Met liefde gaf ik de broek een speciale plaats in mijn kast, maar vergeten deed ik hem nooit. Maanden lag hij daar. Vandaag, 8 april hield ik het niet meer en trok ik hem weer aan. Voorzichtig met het rechter been langs dat gat. Sommigen vinden een kapotte spijkerbroek stoer, sexy of 'gaaf', anderen vinden het armoedig, stom of 'gaaf'. Mij kan het niks schelen en dat is geen onverschilligheid dat is liefde.