Rennen

Soms lijkt het me zo fijn om hele einden te gaan rennen. Echt met grote passen, op volle snelheid en niet persee ergens naar toe. Helaas kan ik het niet en ik ga er ook niet voor trainen want dan raak ik alleen maar buiten adem.

Aan alle stressers

Groot nieuws

Ik heb de vrindelijke juwelier in elk van mijn eerder zo gave en schattige oortjes gaten laten schieten. Voorheen leek me dat altijd bruut veel pijn doen en bovendien zonde. Niet dat ik oorbellen niet mooi vind, integendeel, maar het is zo'n stap weet je wel. Toen ik eindelijk besloten had dat ik er dan maar aan moest geloven, met het idee in het achterhoofd dat ik ze altijd nog dicht kon laten groeien, zag ik ineens overal mensen met vieze uitgescheurde oren. Ik zette het oorbellenidee in de ijskast. Maar vandaag, 28 november 2005, voelde ik dat vandaag de dag was en ik kon dan ook geen dag langer wachten. Zoiets doe je normaal natuurlijk met je beste vriendin erbij die je mentaal ondersteunt, maar Kaneel je was ergens anders en ik voelde dat ik het NU moest doen.
Ik vond het pijnlijk en ze gloeien nog steeds, maar ach nu hoor ik dan daadwerkelijk bij De Grote Meisjes Club.

Het ging niet

Met de beste bedoelingen en mooiste voornemens voor de volgende dag stapte ik gister m'n bed in, maar toen ik vanochtend wakker werd voelde ik m'n eigen bui al hangen. Dit was geen dag om te studeren. Omdat ik niet al te rap wilde toegeven aan dit gevoel ging ik er toch maar eens goed voor zitten. Het ging echt niet en daarom heb ik de dag verder maar gevuld met waar ik het beste in ben: lunchen, thee drinken en winkelen met Kaneel. Je moet je talenten toch blijven ontwikkelen.

Koffie met "iets lekkers"

Douwe Egberts komt met wat nieuws: Caffiato; koffie met "iets lekkers".
Vandaag deelden ze op station Amersfoort proefzakjes uit.

Wat beloofd het zakje?
Een hot cafe lattedrink met spannende honing-kardemom smaak en heerlijke chocolade crispies.

Hoe is de eerste slok?
Een aangename verrassing wanneer je de chocoladeballetjes mee naar binnen slurpt. Verder erg melkerig, maar daar heet het 'cafe latte' voor.

Worden de beloftes nagekomen?
Persoonlijk vind ik de chocoladecrispies spannender dan de beloofde spanning die de honingsmaak zou moeten opleveren. De kardemomsmaak daarentegen is wel retespannend daar ik geen idee heb wat het is.
De "crispie" balletjes zijn na de eerste slok al niet meer crispie en de smaak van de koffie gaat snel vervelen.

Ik zou zeggen tegen meneer Douwe Egberts: CUT the CRAP en laat koffie gewoon zoals het altijd was. Vriendelijk bedankt.

My little pony

Wanneer je 's nachts bang bent omdat je een inbreker hoort of een vampier op je raam hoort kloppen moet je aan leuke dingen denken. Aan vrolijke, lieve dingen. Aan "My little pony" bijvoorbeeld, het alleronschuldigste tekenfilmpje dat ooit op de buis verscheen. De spannendste aflevering ooit was toen "Shining Star" kreupel raakte toen zij in haar enthousiasme met haar hoefje in een konijnenholletje terecht kwam :(

Waarom vliegen vliegen heten

Die kleine zoemende ettertjes die binnenvliegen zonder dat je het door hebt en vervolgens, door het glas heen, proberen terug naar buiten te gaan. Waarom heten juist zij, van alle leuke vliegende vliegers die door de blauwe lucht scheren, VLIEGEN. Als je het mij vraagt, veel te veel eer voor zo'n onnozel gevleugelt dier. Waarom heten de mussen geen vliegen, of de duiven, meeuwen of de kolibri, ook uitstekende vliegers. Mussen vliegen zo lekker van boom naar boom. Duiven vliegen zo irritant voor je langs in de stad. Meeuwen vliegen zo prachtig over de zee. Kolibri's kunnen zo mooi vliegen en toch stil in de lucht hangen. Van hen is het ook veel zichtbaarder dat ze lekker kunnen vliegen. De vlieg vliegt met van die korte krampachtige bewegingen en botst constant tegen het raam. De vlieg maakt zijn naam absoluut ten schande.

Op de maat

Vanavond in de trein zag ik ineens op een helder moment wat ik aan het doen was. Ik trommelde met mijn hand op het bankje de maat van de muziek mee. Vanaf boven keek ik toe en zag mezelf daar zo quasi gezellig heen en weer deinen. M'n zwevende ik gaf mijn echte ik een tik in het gezicht. Ophouden! Ik word normaal gesproken onpasselijk van mensen die met een voetje de maat van de muziek staan mee te tappen. Als de muziek voor iedereen te horen is strijk ik een hand over het hart. Voor mensen die niet dansen kunnen is het immers een manier om de buitenwereld toch nog te tonen dat ze over enig gevoel van ritme beschikken, al is het dan zeer mondjesmaat. Maar als de tappende, tikkende of hoofdknikkende persoon een walkman, discman of mp3 speler opheeft en de muziek voor de omgeving dus niet te horen is dan staat het zo ongelooflijk mongolide! Wat wil je nou bewijzen denk ik dan altijd. "Kijk mij goeie muziek luisteren"!
Gelukkig was ik vanavond de enige in de trein en kon ik mezelf op tijd terugfluiten. Ik had mn naam ten schande gemaakt.

Oude liefde roest niet

Zoals Froukiwi eerder al eens meldde: ook lievelingsspijkerbroeken gaan kapot. Mijn schatje vertoonde al een jaar ernstige slijtageplekken. Uit angst voor wat komen ging probeerde ik hem zo min mogelijk te dragen, maar dat lukte niet, want lievelingsspijkerbroeken houd je het liefst 24/7 aan. De slijtageplek werd een scheur en de scheur werd een gapend gat. Met liefde gaf ik de broek een speciale plaats in mijn kast, maar vergeten deed ik hem nooit. Maanden lag hij daar. Vandaag, 8 april hield ik het niet meer en trok ik hem weer aan. Voorzichtig met het rechter been langs dat gat. Sommigen vinden een kapotte spijkerbroek stoer, sexy of 'gaaf', anderen vinden het armoedig, stom of 'gaaf'. Mij kan het niks schelen en dat is geen onverschilligheid dat is liefde.

Voor Kiek die het ook heeft gemerkt

In een dolle we-zijn-gek-op-dieren-bui besluiten Fleur en ik de vogels eens in het spreekwoordelijke zonnetje te zetten en rijgen een heuse pindaketting aan elkaar. OK Fleur rijgt, ik kijk toe. Een duif, een mees en een mus verdringen zich voor het raam en kijken verlekkerd en ongeduldig toe. Zodra Fleur de ketting lang genoeg acht (ze heeft er ook nog wat heerlijke appelschilletjes tussen geregen!!) stapt ze, zonder jas, de ieSige kou in en lust de uiteinden van de pinda/appelketting aan de boom. De duif, de mees en de mus hebben ondertussen de vensterbank verruild voor de hoogste tak van de pruimenboom en kijken toe.
Gespannen zitten Fleur en ik nu voor het raam, met de billen op de tafel en de voeten op de verwarming, te wachten tot de vogels zullen aanvallen en dankbaar knikkend hun snaveltjes naar ons toe zullen draaien. Dan gebeurd er iets, de mus laat zich takje voor takje richting de pindaketting zakken. Wij gillen. De mus ruikt aan een van de pinda's. En dan haalt de mus waarachtig zijn snavel op voor deze met liefde gemaakte, ouderwetse pindaketting. Muf, zie je de mus denken, muffe nootjes, daar ga ik mijn schone snavel niet aan vuil maken. Snel fluit hij iets tegen de duif en de mees en we zien ze gaan. Ze vliegen richting Gruttolaan, daar waar de oma's dure vetbollen en eerste klas zaad hebben opgehangen.
Brutaal en verwend. Dat zijn ze.

Rode wangen

Ik houd van rode wijn. Het is alleen jammer dat ik er op den duur van die vervelend rode wangen van krijg. Heus niet alleen als ik me eens helemaal lam drink, maar ook al na een glas.

Nachtelijke ideeen

Zoals wel meer mensen dat hebben komen goeie ideeen bij mij altijd in het holst van de nacht. 's Nachts verzin ik de mooiste logs. Prachtige volzinnen, grappige grapjes en een structuur waar je u tegen zegt. Wanneer je dit aan iemand verteld dan krijg je steevast het advies om een notitieboekje en een pen naast je bed te leggen om spontane nachtelijke ideeen direct op te kunnen schrijven. Nu ligt er dus inderdaad een notitieboekje naast mijn bed. Met een pen.
Een aantal nachten gebeurde er niets en bleven notitieboekje en pen onaangetast. Maar vannacht was het zover. Werkelijk een pracht van een verhaal had ik. Half dromend, half wakker kreeg ik mijn hand zover dat hij over de koude grond voelde. Opzoek naar de pen. Ik voelde niks dus ik deed harder mijn best. Wild maaiend, en nu geheel wakker, tastte ik de vloer af en raakte ik de pen. De pen schoot met een rotvaart onder mijn bed. Vloekend stapte ik het bed uit, deed het licht aan, wrong mezelf half onder het bed en had eindelijk dan DE PEN. Maar toen ik de pen op het papier zette was het al te laat. Joost mocht weten wat zelfs maar het onderwerp van het verhaal was dat zojuis nog in vol ornaat door mijn hoofd had gespookt.

De beautycase

Op het vliegveld van Oslo zit naast mij een vrouw haar beautycase opnieuw in te pakken. Tijdens de vlucht moet de inhoud zijn verschoven. Elke lotion, foundation en creme gaat weer in zijn eigen vakje. Dan gaat de koffer dicht en legt ze een beschermende hand op het deksel.
Ik begrijp niets van vrouwen die op reis met hun beautycase paraderen alsof het een zojuist gewonnen oscar is. Ze houden hem steevast bij hun handbagage. Paspoort, tickets, beautycase. Ik hou graag verborgen hoeveel vierkante decimeter hulmpmiddelen ik nodig heb om er acceptabel uit te zien. Vrouwen met beautycases kennen dat gevoel niet. Ze lijken te denken dat de beautycase het bewijs is van hun schoonheid. Wat erg stom is, want het werkt juist andersom.

Beter een goeie printer in de hand dan tien slechte in de lucht

Niets zo erg als een slechte printer. Zo een die van je met liefde geschreven en mooi opgemaakte tekst een smoezelig geheel maakt. Half grijzig, gevlekt en scheef.
Stelling van de dag: goedkope printers zijn kut.

't pakketmannetje

Vandaag heb ik speciaal mijn nieuwe kamer in Amersfoort verlaten om hier thuis in Nijkerk te wachten op een pakketje. Het past namelijk niet door de brievenbus en dus moet het pakketmannetje het persoonlijk aan mij overhandigen.
Het verschil tussen de gewone postbode en het pakketmannetje zit em in de mate waarop je op ze kunt bouwen. De postbode, in zijn zo herkenbare rood/beige jack, komt standaard rond een uur of 11, wiebelend onder het gewicht van al die goedbedoelde brieven en rekeningen, de straat in fietsen.
Op pakketmannetjes moet je wachten. Soms, als het pakketje van geringe waarde is, wacht je zonder dat het je het eigenlijk door hebt. Je denkt er verder niet bij na, gaat rustig een uurtje boodschappen doen en deinst niet terug voor een kop koffie bij de buuf.
Maar wacht je op een belangrijk pakket, iets dat je absoluut niet missen mag, dan zit je. Je kan geen kant op. 's Ochtends check je eerst of de bel het nog wel doet (stel je eens voor!). Voor de zekerheid hang je een briefje op: Bel misschien defect, kloppen & klepperen a.u.b.
Wat ook zo vervelend is, is de anonimiteit van het pakketmannetje, geen herkenbaar jack, en een busje wat door zou kunnen gaan voor een ieders busje. Schichtig spring je bij elk busje dat de straat in komt rijden uit je stoel en ploft vervolgens teleurgesteld weer neer als je de jolige omtrekken van het gezicht van Peter de melkboer achter het ruitje ziet verschijnen.
Nu moet ik naar de Wc. In ganzenpas erheen, oren gespitst. Stel dat het pakketmannetje aanbelt.