Op de maat

Vanavond in de trein zag ik ineens op een helder moment wat ik aan het doen was. Ik trommelde met mijn hand op het bankje de maat van de muziek mee. Vanaf boven keek ik toe en zag mezelf daar zo quasi gezellig heen en weer deinen. M'n zwevende ik gaf mijn echte ik een tik in het gezicht. Ophouden! Ik word normaal gesproken onpasselijk van mensen die met een voetje de maat van de muziek staan mee te tappen. Als de muziek voor iedereen te horen is strijk ik een hand over het hart. Voor mensen die niet dansen kunnen is het immers een manier om de buitenwereld toch nog te tonen dat ze over enig gevoel van ritme beschikken, al is het dan zeer mondjesmaat. Maar als de tappende, tikkende of hoofdknikkende persoon een walkman, discman of mp3 speler opheeft en de muziek voor de omgeving dus niet te horen is dan staat het zo ongelooflijk mongolide! Wat wil je nou bewijzen denk ik dan altijd. "Kijk mij goeie muziek luisteren"!
Gelukkig was ik vanavond de enige in de trein en kon ik mezelf op tijd terugfluiten. Ik had mn naam ten schande gemaakt.