Je moet eens op mensen letten die aan het kletsen zijn
met hun fiets tussen de benen. Dit signaleer je vaak
om en nabij het station. X brengt M op de fiets naar
het station. M springt van het achterrekje, X laat zich
van het zadel glijden en klemt het frame tussen de
benen.
Tijdens het gesprek worden de handremmen voortdurend
ingeknepen, de benen staan vrijwel altijd gestrekt en het
lichaam buigt zich iets naar achter. Vaak wordt bij het
inknijpen van de handremmen het voorwiel enkele centimeters
van de grond gelicht. Echte fietspielers laten zich zelfs op
het achterrekje glijden en lichten het wiel dan zover op
dat de fiets haast verticaal staat. Ondertussen gaat het
gesprek rustig door. Niemand lijkt zich er werkelijk
aan te storen. Ik wel. Ik stoor me er zelfs aan als ik niet
bij het gesprek betrokken ben. Let er op en huiver.
28.4.04
27.4.04
Raaskallen
Ik ben 21 geworden. Eenentwintig. Naar eigen schatting heb ik nog
zo'n 65 jaar te gaan. Als alles volgens wens gaat krijg ik een
vreselijk leuke baan die niet onaardig betaald, leuke kindjes, een
houten huisje in Noorwegen en naar alle waarschijnlijkheid een wat
narrige, rimpelige ouwe kop. Je hebt vrolijke oma's met vrolijke rimpels
en je hebt norse oma's met groeven.
Bij mn oma in het verzorgingstehuis zitten al die bejaarden de hele
dag aan een tafel een beetje te koekeloeren. Te koekeloeren en te
zieken. De meeste van hen zijn zwaar in de war. Laatst was ik op bezoek.
Mijn oma vertelde vertelde dat ze in een helicopter had gezeten.
Achterdochtig keek ik haar aan. Werd ze nu echt gek? Natuurlijk reageerde
ik dolenthousiast om mn lieve omaatje niet voor het hoofd te stoten. Nadat
ik tien keer had gezegd hoe GAAF (oma's verwachten van je dat je vaak
gaaf en tof zegt) ik het vond, wist ik even niks meer te
zeggen. De dodelijke stilte die volgde en minutenlang aanhield viel
niet alleen mij op, maar ook een oude bes die rechts van me zat en
de hele tijd een beetje had zitten doezelen. Plots kraaide ze: wat doen we
hier eigenlijk? Verschrikt keken de anderen op en de meeste bromde een
onduidelijk ja en weer anderen knikten instemmend. Wat deden ze hier eigenlijk?
Heel even zag ik oogjes twinkelen en wilde plannen gesmeden worden, maar
al snel dwarrelden de gedachten weer af en wist niemand meer wat er zojuist
was gezegd.
Mijn gedachten dwarrelen nu ook even af naar mijn houten huis in Noorwegen
en naar mijn fijne bed waar ik straks in ga slapen. Jullie zullen nooit weten of
mijn oma werkelijk in een helicopter vloog en waarom ik denk norse groeven
te krijgen in plaats van vrolijke rimpels. Dat spijt me voor jullie.
Dit is niet zo'n verhaal met een begin en een einde. Dit is raaskallen tot en met.
zo'n 65 jaar te gaan. Als alles volgens wens gaat krijg ik een
vreselijk leuke baan die niet onaardig betaald, leuke kindjes, een
houten huisje in Noorwegen en naar alle waarschijnlijkheid een wat
narrige, rimpelige ouwe kop. Je hebt vrolijke oma's met vrolijke rimpels
en je hebt norse oma's met groeven.
Bij mn oma in het verzorgingstehuis zitten al die bejaarden de hele
dag aan een tafel een beetje te koekeloeren. Te koekeloeren en te
zieken. De meeste van hen zijn zwaar in de war. Laatst was ik op bezoek.
Mijn oma vertelde vertelde dat ze in een helicopter had gezeten.
Achterdochtig keek ik haar aan. Werd ze nu echt gek? Natuurlijk reageerde
ik dolenthousiast om mn lieve omaatje niet voor het hoofd te stoten. Nadat
ik tien keer had gezegd hoe GAAF (oma's verwachten van je dat je vaak
gaaf en tof zegt) ik het vond, wist ik even niks meer te
zeggen. De dodelijke stilte die volgde en minutenlang aanhield viel
niet alleen mij op, maar ook een oude bes die rechts van me zat en
de hele tijd een beetje had zitten doezelen. Plots kraaide ze: wat doen we
hier eigenlijk? Verschrikt keken de anderen op en de meeste bromde een
onduidelijk ja en weer anderen knikten instemmend. Wat deden ze hier eigenlijk?
Heel even zag ik oogjes twinkelen en wilde plannen gesmeden worden, maar
al snel dwarrelden de gedachten weer af en wist niemand meer wat er zojuist
was gezegd.
Mijn gedachten dwarrelen nu ook even af naar mijn houten huis in Noorwegen
en naar mijn fijne bed waar ik straks in ga slapen. Jullie zullen nooit weten of
mijn oma werkelijk in een helicopter vloog en waarom ik denk norse groeven
te krijgen in plaats van vrolijke rimpels. Dat spijt me voor jullie.
Dit is niet zo'n verhaal met een begin en een einde. Dit is raaskallen tot en met.
25.4.04
Persbericht
In verband met het overlijden van Mies, ons allen dierbaar,
is het bekende rijtje, aap noot mies, aangepast.
Nooit zullen wij vergeten met hoeveel inzet, liefde en geduld
Mies de klinkercombinatie 'ie' heeft vertegenwoordigt. Mies
was, zoals we weten, dag en nacht in touw om alle kindren
in Nederland vertrouwd te maken met de letters van haar naam.
Wat zullen we haar missen.
Enige tijd voor haar overlijden plaatste Mies een advertentie in
de Nederlandse dagbladen om een geschikte opvolger te
zoeken. Dat dit geen gemakkelijke taak was bleek wel uit de
hoeveelheid reacties. Daar ene Moos de enige was die interesse
toonde in de functie, maar helaas niet over Mies' klinkercombinatie
bezat heeft de commissie besloten de letters ie aan de naam
Moos toe te voegen. Aap Noot Moosie.
is het bekende rijtje, aap noot mies, aangepast.
Nooit zullen wij vergeten met hoeveel inzet, liefde en geduld
Mies de klinkercombinatie 'ie' heeft vertegenwoordigt. Mies
was, zoals we weten, dag en nacht in touw om alle kindren
in Nederland vertrouwd te maken met de letters van haar naam.
Wat zullen we haar missen.
Enige tijd voor haar overlijden plaatste Mies een advertentie in
de Nederlandse dagbladen om een geschikte opvolger te
zoeken. Dat dit geen gemakkelijke taak was bleek wel uit de
hoeveelheid reacties. Daar ene Moos de enige was die interesse
toonde in de functie, maar helaas niet over Mies' klinkercombinatie
bezat heeft de commissie besloten de letters ie aan de naam
Moos toe te voegen. Aap Noot Moosie.
23.4.04
Vreselijk...
...als het hard waait en de pijp van je broek strak om je enkel
waait, zodat je zo'n vreselijk bovenaanzicht op je schoen hebt.
waait, zodat je zo'n vreselijk bovenaanzicht op je schoen hebt.
20.4.04
Super Glue
De Action is een winkel waar ze goedkope spullen verkopen. Troep
zou je ook kunnen zeggen. Een soort Aldi zonder levensmiddelen.
Verveeld sjokte ik vandaag achter mn moeder aan, de Action in. Ik
liet mijn blik langs “porseleinen” kattenbeeldjes, vaatdoekjes
en dolfijnenschriften gaan.
Plots lachtte een vrolijke geel/blauwe verpakking me toe.
Super Glue
For a classic way of life
De verpakking beloofde dat de glue werkelijk alles wat los en vast zat
(vooral los), vast zou lijmen! Plastic, rubber, leer, glas, hout! Er stonden
ook wat plaatjes op afgebeeld om de boel wat te verduidelijken: hengels,
tassen, schoenen, caravans, boten. Allemaal weer helemaal heel!
Ook mijn moeder was verrukt over deze ontdekking! Wat zouden we
een hoop plezier hebben aan het lijmen! Wat zou ons huis er weer
strak en gelijmd uitzien! Als een haas rekenden we af (5 tubes 1,29euro)
en reden met grote vaart naar huis, alwaar gelijmd kon worden. Met
piepende banden reden we de sperwerhof op, ons verheugend op wat
komen ging.
Dolenthousiast renden we de kamer in. Schichtig keken we om ons heen.
Wat konden we plakken? Opmerkelijk hoe weinig kapotte hengels,
caravans en boten we eigenlijk hadden. Na een tijdje zoeken vond mijn,
moeder, op zolder, nog een oude schoen waarvan de zool hoognodig
gelijmd moest worden.
Aangezien ik altijd nogal sceptisch en negatief had gedaan over spullen
van de Action, wilde ik niet toegeven aan de enkele druppel die volgens
de verpakking genoeg zou moeten zijn. Stoer smeerde ik de lijm meer
dan royaal uit over de kapotte zool. Daarbij gebruikte ik de oude
vingerverftechniek om de substantie in alle hoeken te krijgen. Ik drukte
de delen tegen elkaar alsof mijn leven, en dat van mijn moeder, ervan afhing.
Na luttele seconden begonnen mijn vingertoppen te branden als de hel.
Gillend verminderde ik de druk en probeerde, volledig in paniek, de nu aan
mij vastgeplakte schoen van me af te schudden. Maar dat was nog niet zo
makkelijk. Mn moeder haalde de buurman. Hij zette zich met zijn rechterbeen
schrap tegen de muur en trok met alle macht aan de schoen.
De gruwelijke details wil ik jullie graag besparen, maar ik kan jullie wel
verklappen dat ik weer lekker ouderwets met twee vingers tik.
zou je ook kunnen zeggen. Een soort Aldi zonder levensmiddelen.
Verveeld sjokte ik vandaag achter mn moeder aan, de Action in. Ik
liet mijn blik langs “porseleinen” kattenbeeldjes, vaatdoekjes
en dolfijnenschriften gaan.
Plots lachtte een vrolijke geel/blauwe verpakking me toe.
Super Glue
For a classic way of life
De verpakking beloofde dat de glue werkelijk alles wat los en vast zat
(vooral los), vast zou lijmen! Plastic, rubber, leer, glas, hout! Er stonden
ook wat plaatjes op afgebeeld om de boel wat te verduidelijken: hengels,
tassen, schoenen, caravans, boten. Allemaal weer helemaal heel!
Ook mijn moeder was verrukt over deze ontdekking! Wat zouden we
een hoop plezier hebben aan het lijmen! Wat zou ons huis er weer
strak en gelijmd uitzien! Als een haas rekenden we af (5 tubes 1,29euro)
en reden met grote vaart naar huis, alwaar gelijmd kon worden. Met
piepende banden reden we de sperwerhof op, ons verheugend op wat
komen ging.
Dolenthousiast renden we de kamer in. Schichtig keken we om ons heen.
Wat konden we plakken? Opmerkelijk hoe weinig kapotte hengels,
caravans en boten we eigenlijk hadden. Na een tijdje zoeken vond mijn,
moeder, op zolder, nog een oude schoen waarvan de zool hoognodig
gelijmd moest worden.
Aangezien ik altijd nogal sceptisch en negatief had gedaan over spullen
van de Action, wilde ik niet toegeven aan de enkele druppel die volgens
de verpakking genoeg zou moeten zijn. Stoer smeerde ik de lijm meer
dan royaal uit over de kapotte zool. Daarbij gebruikte ik de oude
vingerverftechniek om de substantie in alle hoeken te krijgen. Ik drukte
de delen tegen elkaar alsof mijn leven, en dat van mijn moeder, ervan afhing.
Na luttele seconden begonnen mijn vingertoppen te branden als de hel.
Gillend verminderde ik de druk en probeerde, volledig in paniek, de nu aan
mij vastgeplakte schoen van me af te schudden. Maar dat was nog niet zo
makkelijk. Mn moeder haalde de buurman. Hij zette zich met zijn rechterbeen
schrap tegen de muur en trok met alle macht aan de schoen.
De gruwelijke details wil ik jullie graag besparen, maar ik kan jullie wel
verklappen dat ik weer lekker ouderwets met twee vingers tik.
9.4.04
Katten2
Voor Olle had ik Speedy. Speedy is nu dood. JA heel erg ja.
Speedy had zo zn eigen ideeen over hoe om te gaan met mensen.
In 1994 richtte hij een club op. De CFF, Cats For Freedom. Zeer
regelmatig vonden er 'meetings' plaats in onze tuin. Van echt
serieuze meetings is eigenlijk nooit sprake geweest, omdat
de boel al snel escaleerde. Het bier was niet aan te slepen en de
muziek van Atomic Kittens was tot in de verre omgeving te horen.
'Lieve Suzie', van twee hoog achter, bij de CFF beter bekend als
Devil Suus, was nooit te beroerd om haar rokje omhoog te houden.
Regelmatig werd er in die tijd ook bij ons aangebeld en wanneer
we dan de deur open deden was er uiteraard niemand te bekennen.
Wel hoorden we gelach.
Tien jaar lang terroriseerde de CFF ons. Nu Speedy van ons is heen gegaan
is het betrekkelijk stil rond de club en is de rust hier wedergekeerd.
Desondanks, Speedy, you where tha BOMB.
R.I.P.
Speedy had zo zn eigen ideeen over hoe om te gaan met mensen.
In 1994 richtte hij een club op. De CFF, Cats For Freedom. Zeer
regelmatig vonden er 'meetings' plaats in onze tuin. Van echt
serieuze meetings is eigenlijk nooit sprake geweest, omdat
de boel al snel escaleerde. Het bier was niet aan te slepen en de
muziek van Atomic Kittens was tot in de verre omgeving te horen.
'Lieve Suzie', van twee hoog achter, bij de CFF beter bekend als
Devil Suus, was nooit te beroerd om haar rokje omhoog te houden.
Regelmatig werd er in die tijd ook bij ons aangebeld en wanneer
we dan de deur open deden was er uiteraard niemand te bekennen.
Wel hoorden we gelach.
Tien jaar lang terroriseerde de CFF ons. Nu Speedy van ons is heen gegaan
is het betrekkelijk stil rond de club en is de rust hier wedergekeerd.
Desondanks, Speedy, you where tha BOMB.
R.I.P.
Katten1
Loggen over je kat is waarschijnlijk wel het makkelijkste en
meest vervelende wat er is. Alle baasjes kunnen, met gemak,
uren over hun beessie kletsen: 'want o 't is zo'n gek beest'.
Is de Tv van je buurvrouw nog wel eens mooier en de huidige
vriendin van je ex knapper, je kat is altijd de leukste.
Wij hebben ook een kat. Olle. Er zijn een hoop katten in de buurt
die sprekend op hem lijken. Ik ben er iets schichtig van geworden.
Het volgende scenario zie ik steeds voor me. Ik lig er wakker van.
Moos: Olle? (in de zin van: jij hier? immers hij is
vaker buiten aan het zieken met z'n vrienden dan dat ie bij
mij op schoot klimt)
'Olle': Olle?? Nee?! Rakker
Voor ik Rakker, vol afschuw, van mn schoot af kan duwen (ik houd
niet van katten van andere mensen, die kijken zo dom) kijkt hij
me op zo'n beduuste manier aan en zegt: Anne-Beth?
meest vervelende wat er is. Alle baasjes kunnen, met gemak,
uren over hun beessie kletsen: 'want o 't is zo'n gek beest'.
Is de Tv van je buurvrouw nog wel eens mooier en de huidige
vriendin van je ex knapper, je kat is altijd de leukste.
Wij hebben ook een kat. Olle. Er zijn een hoop katten in de buurt
die sprekend op hem lijken. Ik ben er iets schichtig van geworden.
Het volgende scenario zie ik steeds voor me. Ik lig er wakker van.
Moos: Olle? (in de zin van: jij hier? immers hij is
vaker buiten aan het zieken met z'n vrienden dan dat ie bij
mij op schoot klimt)
'Olle': Olle?? Nee?! Rakker
Voor ik Rakker, vol afschuw, van mn schoot af kan duwen (ik houd
niet van katten van andere mensen, die kijken zo dom) kijkt hij
me op zo'n beduuste manier aan en zegt: Anne-Beth?
4.4.04
De grootste familie
De TROS familie wil nog wel eens, op een prominent televisie tijdstip,
een verslag uitzenden van de TROS familie boot. Een verslag van een
doldwaas tochtje, met doldwaze TROS leden, over de Rijn! Wie zou niet
eens op deze gezellige boot een tochtje maken? Gepresenteerd door de
supervriendelijke en begripvolle Bert Kuizinga en de klunzige Ron Boshart
om wie we allemaal zo moeten lachen! En een feest op een boot is geen
TROS-feest als er niet gekookt wordt moet de TROS gedacht hebben toen
zei besloten ook die bolle kok uit te nodigen. Wanneer Ron "per ongeluk"
(gaap) op een rode peper knabbelt, in plaats van op een wortel, ligt de
complete TROS familie te rollen van het lachen over het dek en houden
we het ook thuis niet meer droog.
Wie ook nooit ontbreekt is Lionel Richie. Die heeft het echt volledig voor
zichzelf verknalt. Lionel Richie, van klasse A-artiest tot een suffe B-artiest.
Van gewaardeerde popster tot TROS familie man. How low can you go?
Niet veel 'lower' i guess. In de jaren '80 scoorde Lionel nog diverse hits
met Say You, Say Me, All Night Long en, het ietwat irritante, Hello. In
die tijd en nog wel tot in begin jaren '90 vond ik Lionel best o.k. als artiest,
maar nu ik hem, samen met Bert Kuizinga, de polka over het dek van de
TROS boot heb zien dansen, is voor mij de maat echt vol.
Lionel go home.
een verslag uitzenden van de TROS familie boot. Een verslag van een
doldwaas tochtje, met doldwaze TROS leden, over de Rijn! Wie zou niet
eens op deze gezellige boot een tochtje maken? Gepresenteerd door de
supervriendelijke en begripvolle Bert Kuizinga en de klunzige Ron Boshart
om wie we allemaal zo moeten lachen! En een feest op een boot is geen
TROS-feest als er niet gekookt wordt moet de TROS gedacht hebben toen
zei besloten ook die bolle kok uit te nodigen. Wanneer Ron "per ongeluk"
(gaap) op een rode peper knabbelt, in plaats van op een wortel, ligt de
complete TROS familie te rollen van het lachen over het dek en houden
we het ook thuis niet meer droog.
Wie ook nooit ontbreekt is Lionel Richie. Die heeft het echt volledig voor
zichzelf verknalt. Lionel Richie, van klasse A-artiest tot een suffe B-artiest.
Van gewaardeerde popster tot TROS familie man. How low can you go?
Niet veel 'lower' i guess. In de jaren '80 scoorde Lionel nog diverse hits
met Say You, Say Me, All Night Long en, het ietwat irritante, Hello. In
die tijd en nog wel tot in begin jaren '90 vond ik Lionel best o.k. als artiest,
maar nu ik hem, samen met Bert Kuizinga, de polka over het dek van de
TROS boot heb zien dansen, is voor mij de maat echt vol.
Lionel go home.
Abonneren op:
Posts (Atom)
