Raaskallen

Ik ben 21 geworden. Eenentwintig. Naar eigen schatting heb ik nog
zo'n 65 jaar te gaan. Als alles volgens wens gaat krijg ik een
vreselijk leuke baan die niet onaardig betaald, leuke kindjes, een
houten huisje in Noorwegen en naar alle waarschijnlijkheid een wat
narrige, rimpelige ouwe kop. Je hebt vrolijke oma's met vrolijke rimpels
en je hebt norse oma's met groeven.
Bij mn oma in het verzorgingstehuis zitten al die bejaarden de hele
dag aan een tafel een beetje te koekeloeren. Te koekeloeren en te
zieken. De meeste van hen zijn zwaar in de war. Laatst was ik op bezoek.
Mijn oma vertelde vertelde dat ze in een helicopter had gezeten.
Achterdochtig keek ik haar aan. Werd ze nu echt gek? Natuurlijk reageerde
ik dolenthousiast om mn lieve omaatje niet voor het hoofd te stoten. Nadat
ik tien keer had gezegd hoe GAAF (oma's verwachten van je dat je vaak
gaaf en tof zegt) ik het vond, wist ik even niks meer te
zeggen. De dodelijke stilte die volgde en minutenlang aanhield viel
niet alleen mij op, maar ook een oude bes die rechts van me zat en
de hele tijd een beetje had zitten doezelen. Plots kraaide ze: wat doen we
hier eigenlijk? Verschrikt keken de anderen op en de meeste bromde een
onduidelijk ja en weer anderen knikten instemmend. Wat deden ze hier eigenlijk?
Heel even zag ik oogjes twinkelen en wilde plannen gesmeden worden, maar
al snel dwarrelden de gedachten weer af en wist niemand meer wat er zojuist
was gezegd.

Mijn gedachten dwarrelen nu ook even af naar mijn houten huis in Noorwegen
en naar mijn fijne bed waar ik straks in ga slapen. Jullie zullen nooit weten of
mijn oma werkelijk in een helicopter vloog en waarom ik denk norse groeven
te krijgen in plaats van vrolijke rimpels. Dat spijt me voor jullie.
Dit is niet zo'n verhaal met een begin en een einde. Dit is raaskallen tot en met.