Paniek

Het is een stralende dag. Vanochtend nestelde ik mij in de trein naar Utrecht. Mijn voetjes legde ik ten ruste op het groene bankje voor mij. Genietend van mijn relaxte zithouding arriveerden we in Amersfoort al waar de bom zou barsten. Een vrouw van middelbare leeftijd, zo zou blijken, had het op mij gemunt. Onder luid TSK TSK en PARDON PARDON maakte ze me duidelijk dat de voetjes op de grond moesten en niet op de bank. In een reflex van braafheid schoten mijn voeten van de bank af. Tevreden plantte madam haar tas neer. Pas toen begon het tot me door te dringen dat ik mijn ultra relaxte zithouding aan de wilgen had gehangen voor HAAR. Dat mormel. Demonstratief zette ik mijn (schone) schoentjes weer op de bank. Slinks keek ik haar aan. Ze had niks door en zielsgelukkig staarde ik weer naar buiten. Plots voelde ik hoe een brute kracht aan mijn benen begon te sjorren. ER AF! ER AF DIE VOETEN! Ik hield mijn voetjes uit alle macht op de juiste plaats, maar het was zwaar, heel zwaar. Zij trok aan mijn benen en gilde. Ik probeerde haar nog te kalmeren, want immers mijn schoenen waren brandschoon van onder en ik legde haar uit dat wat bacterien aan de bips helemaal niet erg waren. Is goed voor je weerstand zei ik nog. Maar ik had te maken met een echte gek.
Zij raakte in paniek.
Ik dacht na.
Een krantje onder mn schoenen.
Het kalmeerde haar iets.
Nu was ik op dreef en ik vertelde de dikke mevrouw (ja ze was dik) wat ik pas echt vies vond: vieze vette vlekken op het raam van de trein, veroorzaakt door tegen het raam aan ingesukkelde mensen met een overdreven hoeveelheid wax in het haar. ,,Kijk, daar zie je zo'n vlek", en ik wees het de lelijke mevrouw aan (ja ze was lelijk).
In Utrecht stapte ze huilend uit.