Vijand

Toen ik elf jaar was heb ik op een goeie dag mijn toenmalige
aartsvijandin Evelien van de P.W.A school uit Nijkerk in de sloot
geduwd. Kinderen van de PWA school en de Regenboog school,
waar ik op zat, waren zowiezo al gezworen vijanden. Tijdens het
handbaltoernooi dat eens per jaar werd georganiseerd schreeuwden
wij van de Regenboog op ons hardst: PWA KOEIEVLA waarop zij op
hun beurt riepen: REGENBOOG ROK OMHOOG. Deze verwensing
hebben wij ons overigens nooit erg aangetrokken daar wij van een
openbare school waren en dus netjes twee broekspijpjes om de
benen hadden.
Er is nooit echt iets voorgevallen tussen mij en Evelien waardoor
we ruzie kregen. We hadden het gewoon. Ik mocht haar niet, zij
mocht mij niet. Iedereen op de wereld heeft tenminste een gezworen
vijand net zo goed als iedereen een grote liefde heeft en ik had mijn
grote vijand al op jonge leeftijd gevonden.

Ik wil graag van deze gelegenheid gebruik maken om wat tegen
Evelien te zeggen.

Evelien, ik zie je vaak op station Nijkerk en dan kijk je me vals aan.
Woest haast. Alsof je die ene dag nooit vergeten bent. Eerlijk gezegd
ben ik ben die dag zelf ook nooit vergeten. Elke keer als ik je kwaaie
koppie zie denk ik er met blijdschap aan terug. Het was een van de
meest triomfantelijkste momenten uit m'n leven.