Frustraties

Daar waar sommige mensen een rolberoerte krijgen als het dopje van de tandpasta niet op de tube zit, daar raak ik zwaar gefrustreerd wanneer de tube pasta op is en er geen nieuwe, volle voor handen is. Wanneer ik het laatste restje uit de tube op mijn tandenborstel probeer te wringen schiet ik steevast uit en belandt de pasta niet op de borstel, maar er naast. En reken er maar niet op dat er bij een tweede wringpoging nog genoeg uit komt voor een nieuwe frisse borstelbeurt.
In reclames van welke tandenpoetsreclame dan ook zie je dat de haren van de tandenborstel over de gehele lengte bedekt is met een dikke toef tandpasta die aan het einde sierlijk omhoog neigt. Ik heb genoeg aan een klein kloddertje pasta. Je zou het eigenlijk amper een kloddertje kunnen noemen, zo weinig. Ik heb het wel eens geprobeerd, zo'n lange sierlijke toef over de gehele lengte van de borstel (een kunst opzich), maar de te sterke mintsmaak in combinatie met de enorme hoeveelheid schuim, die binnen luttele poetsbewegingen in mijn mond ontstond, deden me kokhalzen.
Wel nu, als ik later over een eigen huis met luxueuze badkamer beschik zal ik er voor zorgen dat er altijd een flinke hoeveelheid tubes tandpasta voor het grijpen ligt.