Twee wegen naar Rome

Zoals er meerdere wegen naar Rome zijn zo zijn er ook meerdere wegen naar ons huis. Vanaf het station zijn er twee weggetjes die allebei eigenlijk even snel zijn. Ik neem altijd het ene weggetje en Fleur neemt altijd de andere. Op het punt dat we samen de trein uitstappen weten we al wat komen gaat. Al 15 jaar lang is het een keiharde strijd en elke keer ben ik weer verrukt als ik win.
Toen ik 6 was op mn kleine paars/gele fietsje, toen ik 10 was op m'n roze fiets en nu dan op een bruin krot. Ik trap me volledig uit de naad omdat ik gewoon MOET winnen, mijn weg zal korter zijn. BASTA. Alleen wanneer ik moet afremmen voor een kreupele oma met een dolle hond verlies ik. Vroeger wilde ik er nog weleens, als een gek gillend: aan de kant AAN DE KAaaant ouwe, langs scheuren, maar dat liep dikwijls fataal en in de bosjes af. Nadat ik voor de derde keer in een week met een kapotte elleboog en met grasvlekken op mijn broek binnen kwam verbood mijn moeder ons nog zo hard te fietsen. Maar zoiets belangrijks kun je niet verbieden. Wel geef ik het sindsdien op wanneer daar dan zo'n kreupele oma mijn strijdpad kruist.
Na 15 jaar, en vele overwinningen op mijn naam, straal ik nog steeds wanneer ik als eerst de bocht om scheur, tussen de bomen door onze achtertuin in rijdt en met piepende remmen vlak voor het raam tot stilstand kom. Traditie is hierbij dat degene die laatste is zegt: "ik deed niet mee". Maar we weten allebei dat dat gelogen is.

Woord van de dag

Tot woord van de dag roep ik uit: tig.
Het is niet een woordje dat je dagelijks gebruikt, maar zojuist gebruikte ik het in het stukje over de Vienna koffie. Ik twijfelde heel even aan de juiste manier van schrijven en tegelijkertijd vroeg ik me af waar het vandaan komt. (Tach)tig, (zeven)tig, (zes)tig bedachten mijn hersentjes rap en trots knikte ik, ja dat moest het zijn. Ijverig als ik ben sloeg ik er de van Dale ook nog even op na.

tig (hoofdtelw.)
1 [inf.] aanduiding van een onbepaald groot aantal => veel

Vienna

Beste lezers,
zoals jullie weten heb ik op mijn verjaardag een Philips Senseo gekregen met tig verschillende soorten pads. Deze voorraad pads is inmiddels geweldig geslonken en behoeft wekelijks aangevuld te worden. Na twee maanden slurpen en proeven heb ik inmiddels zo mijn favorieten. De koffiepads van Kanis & Gunnink zijn absoluut de beste. Sterke smaak, robuuste afdronk.
Welke ik het meest verafschuw zijn de pads van het merk Senseo, smaak Vienna. Vienna: weelderig & zacht. Precies waar ik niet van houd. Koffie moet sterk zijn en puur en niet met allemaal gekke smaakjes. Net als chocolade puur moet zijn en niet melkerig. Koffie met melk (of een smaakje), evenals melkchocolade is voor mietjes. Maar dat is mijn mening.
Goed, mochten er liefhebbers zijn voor een weelderige en zachte bak met een crema laagje erop, jullie zijn welkom.
Moos

Verliefd

Je kunt verliefd zijn en je kunt verliefd zijn. Ik ben verliefd op mijn vriend. Dat is een. Soms zie je iemand op straat of in de trein en hups verliefd. Dat is twee.
Vanochtend in de trein werd ik verliefd. Ik liet me, nietsvermoedend, zakken op een bankje. Ik zal voor de mannelijke lezers niet teveel in details treden, maar god wat was hij knap. Mosgroene ogen, goeie spijkerbroek, twee dagen niet geschoren...
En nu komt het.

Hij bleek
een
NOOR
te zijn.

Degene die me kennen weten dat ik nu van het treinzeiltje kon worden opgedweild.

Te slipper

Te slipper besloot ik gister naar de Kuip te gaan. Het was immers warm en ik slipperde er de hele dag al op los. Zo slipperde ik die ochtend naar de stad en 's middags slipperde ik naar Kaneel. Ik vroeg nog aan mn moeder of het verstandig was om te slipper een concert voor 50.000 man te bezoeken. Ja kan best zei ze. En naief moederskindje als ik was luisterde ik naar haar en slipperde ik vol goede moed naar het station. Op station Schothorst stapte Kaneel in en keek met grote ogen naar mn blote slippervoeten. Ze had ook te slipper willen gaan, maar haar moeder had het juist ten zeerste afgeraden. Geschrokken keek ik van mn slippers naar Kaneel en weer terug naar mn slippers. In gedachte zag ik voor me hoe ik een van mijn slippers tussen trein en perron zou laten vallen, hoe 50.000 mensen over mijn voeten zouden hossen en hoe ik uiteindelijk met bebloede voeten en betraande ogen de hele avond bij de EHBO op een ziekenbedje zou moeten zitten, en hoe Marco B. dan even zou komen kijken hoe het met me ging en...en...dat ie dan even een vriendelijke hand op mn zere voet zou leggen...en...
Kaneel stelde nog voor om ergens nog snel een stel goedkope schoenen te kopen, maar alle Scapino's en Schoenenreuzen waren al dicht.
Uiteindelijk toch maar gegaan. En het ging wonderbaarlijk goed. Afgezien van wat smoezelig zwarte voetjes aan het eind van de avond, geen zware verwondingen of opengerete voeten. Er moet een engel over mn voeten gewaakt hebben.

hoogte punten | diepte punten

:) vriendelijke, oude Turkse man stond zn krantje af zodat ik midden in het gangpad van de bomvolle trein op de grond kon gaan zitten
:) zonnige vakantiefoto's opgehaald
:) rode wijn

:( vier uur gedaan over de reis van Amsterdam Amstel naar Nijkerk
:( in de kauwgom gaan zitten
:( zware man ging op mn blote slippervoet staan

Marten Klok

Ter nagedachtenis aan de gevallene
Marten klok
1940-1945

In de groezelige wachtruimte op station Nijkerk waar eeuwig en altijd een bedrukte sfeer hangt, vind je een koperen plaat met deze tekst er op. Ik heb nooit echt begrepen wat er nou precies staat. Is Marten Klok de gevallene? Of heeft Marten het bord "cadeau" gedaan aan het station. Bij het eerste idee zie ik beelden voor me waarin Marten in het nauw wordt gedreven door de Duitsers en tegen die specifieke muur op het station in nijkerk compleet overhoop wordt geschoten. Deze gedachte wordt gesterkt door het feit dat er een vage vlek op de muur zichtbaar is, waarin ik soms het (bebloede) silhouet van Marten denk te zien...Maar wat was Marten dan voor man, als hij een eigen koperen plaat kreeg? Betekende hij zoveel voor de stad? Misschien was het de dappere achteroom van Peter (de melkboer) en reed hij tijdens de oorlog met zijn bakfiets door de straten om melk en brood uit te delen aan hongerige kinderen. Ja dan zou Marten zo'n bord verdienen.
Maar stel dat niet Marten de gevallene was, maar dat hij het bord plaatste voor de gevallene in heel Nijkerk. Hoe egoistisch is het dan van Marten zijn naam met koeieletters eronder te drukken. Was Marten een ijdele man die graag zijn naam overal zag staan? Was Marten een gewiekste zakenman die hier een goedkope manier van reclame maken ontdekte?
Graag zou ik in contact komen met Marten Klok of familie. Alle tips zijn welkom.

Excuses

De laatste twee posts waren nogal zwartgallig en vol haat. Soms heb je dat even. Dit schept misschien voor nieuwkomers op de site een erg verkeerd beeld van moos. Ik haat heus niet altijd alles. Ik hou ook weleens van dingen en ik vind niet alle jongens en meisjes die met een sinaasappel spelen irritant en vliegen met KLM kan ook best fijn zijn. Verder ben ik bijvoorbeeld gek op in de trein zitten, ik vind melk lekker en ik vind dieren ook best aardige schepsels, soms. Ik bedoel maar.

Bah

Wat heb ik een pesthekel aan die reclame van Fanta. Die vreselijke jongen met dat nog vreselijkere meisje die zo achtelijk doen met dat sinaasappeltje op het strand. Dolle pret is het, wanneer het sinaasappeltje tussen het vreselijke jongetje en meisje balanceert en ze een maf dansje doen. Op de achtergrond keten de vrienden van de jongen en het meisje alsof het een lieve lust is. Ow ow ow wat zijn ze vrolijk en goh goh wat krijgen we plots zin in een zomer met veel Fanta. Ik boycot Fanta vanaf nu...of misschien moet ik anders denken. Als ik nu eens mn neus dicht knijp en mezelf verdrink in de Fanta en iedereen in mn omgeving ook zo gek zou kunnen krijgen, zouden ze bij Fanta misschien een beter reclamebureau in kunnen schakelen die een beetje een acceptabele reclame voor die gele, natte, viezigheid maakt. Fanta blij, Moos blij.

Vliegen

Ik heb een pesthekel aan vliegen.
Ten eerste vind ik het irritant dat in het vliegtuig (in tegenstelling tot in de trein of bus waar iedereen het liefst een groene vierzit voor zichzelf heeft) iedereen ineens vreselijk jolig tegen elkaar doet. Deze saamhorigheid en 'gezelligheid' komt voort uit het feit dat je weet dat je voor langere tijd met deze lui zit opgescheept en weleens samen ten onder zou kunnen gaan. Dat schept toch een band.
Elke tocht vrees ik voor m'n leven. Ik leg m'n leven in handen van een man die ik niet ken. Ze noemen zo'n man een piloot. Ik geloof heus wel dat hij het vliegen goed onder de knie heeft, maar toch zou ik het op prijs stellen even zijn koppie te zien. Wanneer ik in de vertrekhal sta te wiebelen op m'n benen loer ik alvast uit het raam naar het vliegtuig. Soms zie je dan een vage schim (je hoopt de piloot) in de cockpit. Arm naar boven, reikend naar wat knopjes en hendeltjes, het vliegtuig in gereedheid brengend. Het liefst zou ik hebben dat de beste man zich even voorstelt als we allemaal zitten. Gewoon vooraan staan en zeggen van ok ik ben de man die het gaat doen of desnoods even een handje bij binnenkomst. Ik zou beslist omdraaien als hij een slap handje zou geven. Geen grotere afknapper dan als een man een slap handje geeft. Laat staan een piloot. Van een piloot verwacht je toch op zn minst een stevige handdruk. Een slap handje in de cockpit, spaar ons vakantiegangers.