Twee wegen naar Rome

Zoals er meerdere wegen naar Rome zijn zo zijn er ook meerdere wegen naar ons huis. Vanaf het station zijn er twee weggetjes die allebei eigenlijk even snel zijn. Ik neem altijd het ene weggetje en Fleur neemt altijd de andere. Op het punt dat we samen de trein uitstappen weten we al wat komen gaat. Al 15 jaar lang is het een keiharde strijd en elke keer ben ik weer verrukt als ik win.
Toen ik 6 was op mn kleine paars/gele fietsje, toen ik 10 was op m'n roze fiets en nu dan op een bruin krot. Ik trap me volledig uit de naad omdat ik gewoon MOET winnen, mijn weg zal korter zijn. BASTA. Alleen wanneer ik moet afremmen voor een kreupele oma met een dolle hond verlies ik. Vroeger wilde ik er nog weleens, als een gek gillend: aan de kant AAN DE KAaaant ouwe, langs scheuren, maar dat liep dikwijls fataal en in de bosjes af. Nadat ik voor de derde keer in een week met een kapotte elleboog en met grasvlekken op mijn broek binnen kwam verbood mijn moeder ons nog zo hard te fietsen. Maar zoiets belangrijks kun je niet verbieden. Wel geef ik het sindsdien op wanneer daar dan zo'n kreupele oma mijn strijdpad kruist.
Na 15 jaar, en vele overwinningen op mijn naam, straal ik nog steeds wanneer ik als eerst de bocht om scheur, tussen de bomen door onze achtertuin in rijdt en met piepende remmen vlak voor het raam tot stilstand kom. Traditie is hierbij dat degene die laatste is zegt: "ik deed niet mee". Maar we weten allebei dat dat gelogen is.