Reizen in stijl

Reizen doe je in stijl. Je hebt verschillende soorten stijlen waar verschillende bestemmingen en persoonlijkheden aan te koppelen zijn. Ik wil er een paar met jullie bespreken.
De eerste is de reiziger die graag lange wandelingen maakt en actief bergen beklimt. Deze herken je aan de afritsbare, beige LifeLine broek, degelijk (wind- en regendicht) jack en een stevig paar schoenen.
Dan heb je de reiziger die zich probeert aan te passen aan het land van bestemming, de backpacker. Deze soort kom je veelvuldig tegen in India en Thailand. Een quasi nonchalante linnen broek en slippers zijn een absolute pré voor deze reiziger, maar het allerliefst hult hij of zij zich in de nationale kledij van het land. Een sari, een vunzige blouse, ik noem maar even wat.

Toen Kaneel en ik besloten om per trein door de Scandinavische Hooglanden te gaan reizen hebben we een tijdje zitten dubben over de inhoud van onze rugzak. Moesten we gaan voor comfortabel & degelijk of voor hip & iets minder degelijk. Omdat we ons er terdege bewust van waren dat het koud kon worden kochten we ieder een warme fleece trui en een duur, winddicht jack. Noodzaak zo zeiden ook onze vaders. De rest van de rugzak vulden we met onze lievelingstruien en lievelingsshirtjes. En zo ritsen we onze jassen tot bovenaan toe dicht en vertrokken we. JA het was lekker warm en NEE je voelde geen wind, maar god wat voelden wij ons onaantrekkelijk in die belabberde, oversized jassen. Na twee dagen snakten we naar een leuk, hip, nauw op het lichaam sluitend jack. De derde dag frommelden we onze dure jassen op tot een prop en stopten deze diep weg in onze rugzak. De verdere reis kou geleden, maar we voelden ons weer moos&kaneel.


De trein naar Flam

Ik denk niet...

...dat het een succes wordt. Het nieuwe parfum van Gerrie Weber. Je hebt de abri vast wel gezien. De vrouw is mooi en de geur kan wonderbaarlijk zijn, maar de naam zal voorkomen dat het parfum in Nederland een succes wordt. Gerrie Weber klinkt mij teveel als Marjanne Weber. Het klinkt niet kek maar boers, niet als een deftig parfum, maar als een caissiere van de Aldi.

,,Hmmm! Wat ruik jij lekker, wat heb je op?" ,,Ow...Gerrie Weber."

Je staat voor lul.
Als je het uitspreekt op zn Amerikaans (Djerrie Wieber of Djerrie double U) dan klinkt het in principe nog wel sjiek, maar ja als je de Abri voor het eerst ziet dan lees je Gerrie met een harde G (of een zachte in Brabant) en Weber met een lange E en een duidelijke B. Funest en niet over nagedacht door het reclamebureau.

Horoscoop

Vanochtend in de trein las ik de Metro. Alhoewel het nieuws mij vaag bekend voor kwam las ik rustig en zonder enige argwaan de artikelen, brieven en horoscoop. De horoscoop meldde me wat interessants:

Stier
"als u van schrijven houdt
is dit de ideale dag om er
wat mee toen"

Hierop haalde ik pen en papier uit mijn zak (immers, ik hield van schrijven) en zette de punt van de pen op het papier. Ik wachtte. En wachtte, maar er kwam niks. Echt ideaal vond ik de situatie ook niet; de trein schudde, een walkman stond te hard en ik werd uit balans gebracht door een aantrekkelijke reiziger die me van over zijn krantje zat aan te kijken. Hij dacht natuurlijk dat meisje moet een stier zijn, wat spannend, wat zou ze gaan schrijven! Van de jongen keek ik naar de krant in zijn hand. Hee wat grappig dacht ik nog, zijn Metro heeft een andere voorpagina dan de mijne.

Enfin, ik had dus de krant van gister gelezen en daarbij was mijn kans om iets moois te schrijven onder ideale omstandigheden volledig bekeken. Wat mij rest te doen is het in de gaten houden van de rubriek Hartkloppingen in Rails.

Hartkloppingen
Ik, aantrekkelijke reiziger met krant zag jou, meisje, donkere spijkerbroek, zwart shirtje en blauwe ipod op de ochtend van 17 september in de trein naar Amersfoort. Je zat tegenover me, we lachten even naar elkaar en je pakte een krant. Ik zag direct dat je een oud exemplaar te pakken had, maar je leek het niet te merken. Een keer samen een krantje lezen met een croissantje? Reactie op nr 568412

Mailwisseling tussen Grietje en Hansje

he Hansje,
was het leuk buiten?
groetjes Grietje

hoi Grietje,
helemaal niet! Buiten is het koud & saai.
Ik ben blij dat ik weer binnen ben Grietje!
groetjes Hansje

Schakelen

Ik begrijp echt niks van schakelen in een auto. Het is ook zo'n raar ding, zo'n pook. En in onze auto zit er dan zo'n gek zakje (?) omheen, zodat het nog onduidelijker wordt naar welke versnelling je schakelt. Na een paar autolessen zul je het natuurlijk wel doorhebben en er niet meer bij nadenken en bladiebla, maar waarom zou je in godsnaam nog zo moeilijk doen terwijl het automaat al lang bestaat? In Canada hebben alle auto's een automaat. Hoe relaxt! Mannen vinden schakelen stoer heb ik weleens gehoord. Ik neem de proef op de som en vraag mijn vader er naar. Mijn vader slaat op tilt. Hij zegt dat het automaat voor seniele (weer dat woord frouk ;)) bejaarden is uitgevonden en dat zonder schakelen het plezier van het rijden totaal weg is. ,,Je komt er wel achter als je zelf je rijbewijs hebt".
Allemaal goed en aardig, maar ik sluit me aan bij meneer Automaat. Die arme man die dat heeft uitgevonden zal er wel niks van snappen. ,,Gat in de markt", zei hij nog tegen z'n vrouw en samen rekenden ze zich rijk.
Waar het mis is gegaan? Ik weet het wel. De marketingstrategie was slecht. Als er een reclame was gemaakt met een relaxte/stoere 'Marlboro Man' achter het stuur, relaxt cruisend door de Grand Canyon, dan hadden alle mannen ingezien hoe relaxt een automaat is en er niet zo moeilijk over gedaan.

Lentefeest

Als het zomer is heb je zin in de winter en wanneer het winter is verlang je naar de lente. Dat heeft iedereen. De herfst en de winter zijn nog niet eens begonnen of ik verlang al weer vreselijk naar de lente. Dat de schaapjes weer klein zijn en de bomen felgroen. Als dat moment weer daar is geef ik een feest. Ik sleep onze grote houten tafel naar het grasveldje achter ons huis, werp er een wit kleed overheen, zet er kaarsen op en flessen wijn. Dek de tafel met een prachtig servies en kristallen glazen. Ik zorg voor verse appeltaart, zelfgemaakte jam en andere heerlijkheden. Ik zal een groot vreugdevuur maken en zorgen voor muziek. We zouden kunnen dansen in het gras, lachen, praten en pirouetjes draaien.
Trouwe lezers zijn uitgenodigt, de eerste mooie lente-avond van 2005.

Daar zit een luchtje aan

Kaneel houdt niet van chemische luchtjes. Ik wel. Ik houd van de geur van verf. Nog lekkerder vind ik de geur van een nieuwe zwarte stift.
Lijm ook wel,
maar dat weer niet te lang,
want daar word ik weeig van.

Moos en bananen

Ik heb een hekel aan mensen die een banaan direct uit de schil eten. Net zo naar als dat iemand in het openbaar borrelnootjes zit te eten of overdreven op een zuurtje zit te zuigen. Ik stoor me daar aan.
Als ik een banaan eet haal ik eerst de schil eraf. Dan pak ik een mes en snijd ik de puntjes eraf, omdat vogelspinnen daar hun eitjes in leggen. Vervolgens snijd ik de banaan volledig in stukjes, omdat ik die vorm erg akelig vind. Soms duw ik hem in zn geheel in de blender en gooi ik daar een beetje yoghurt of ijs bij en een beetje honing.

Voor de blokfluitfans

(Allemaaaaaaal)

De stoker en de machinist.
De stoker en de machinist,
die hebben de trein, die hebben de trein,
de stoker en de machinist,
die hebben de trein gemist.

Ze dronken samen op de stoep
een kommetje hé, een kommetje hé,
ze dronken samen op de stoep
een kommetje hete soep.

Precies om zeven over elf
daar reed me de trein, daar reed me de trein
precies om zeven over elf
daar reed me de trein vanzelf.

De mensen schreeuwden overluid:
we willen er gauw, we willen er gauw,
de mensen schreeuwden overluid:
we willen er gauw weer uit.

En als de trein niet stil gaat staan
dan rijdt-ie vana, dan rijdt-ie vana,
en als de trein niet stil gaat staan
dan rijdt-ie vanavond nog.

Kinderlokkers

De blokfluitjuf leerde ons niet alleen 'de stoker en de machinist' maar ze leerde ons ook over het gevaar dat buiten de schoolhekken dreigde. Over kinderlokkers. Doodsbang verliet ik iedere woensdagmiddag de school. Ik was bang voor elke man die ik tegenkwam opweg naar huis. Kinderlokkers waren altijd mannen, nooit vrouwen. Nooit snoep aan nemen van vreemde mannen, NOOIT! Niemand wist precies wat er gebeurde nadat je het snoepje had aangenomen en mee was gelokt. Je wist alleen dat het iets verschrikkelijks was. Dat wisten we.
Er gingen altijd verhalen rond. Je hoorde verhalen van kinderen van de PWA school (die vent van nummer 14 kijkt altijd zo eng als je langs stept), je dikte het verhaal hier en daar wat aan (de kinderlokker van nummer 14 heeft gister nog een meisje mee gelokt, ze schijnt er nu nog te zitten) en vertelde het door aan klasgenoten en buurtkinderen. Iedereen was bang.
Dat was vroeger. En nu? Zijn er nog steeds verhalen en kinderlokkers? Ik weet het niet. Ik zal deze week eens bij nummer 14 naar binnen gluren en wat kinderen in de buurt ondervragen. Binnenkort meer hier over.

Helemaal van mij!

KLIK, kijk en huiver!

Sop in mn oren

Shit, sop in mn oren. Sop in je ogen is natuurlijk vervelender, dat prikt heel hard maar dat kan je tenminste direct (gillend) uitspoelen. Van sop in je oren merk je niet direct iets. Pas later, wanneer de kranen allang dichtgedraaid zijn, voel je iets bubbelen. En dan zit je dus mooi. Met oren vol sop.

Warme bollen

Toen ik vanochtend bij de AH to GO stond te dubben over een al dan niet met kaas gevuld croissantje zag ik vanuit mijn linker ooghoek het albertheijn-mevrouwtje de oven openen. Ik hoorde iets ritselen, schonk er verder nog even geen aandacht aan en concentreerde me weer op de croissants. Totdat een ongelooflijk heerlijk zoete broodjeslucht langs mijn neusvleugels tot diep in mijn neus doordrong. Onmiddelijk verslapte mijn aandacht voor de croissants en keek ik op.

Eigenlijk houd ik niet echt van krentenbollen. Krentenbollen at je in de bus wanneer je op schoolreisje was en eigenlijk al een beetje misselijk was. Zodra de bus de hoek omreed en de school en de zwaaiende moeders uit het zicht verdwenen kwamen de lunchpakketten te voorschijn. Haalde jij een lullig plastic zakje met twee krentenbolletjes uit je tasje, klasgenoten toverden zakken chips, repen chocola en koeken uit hun tas. Het mandarijntje dat je moeder ook nog in je tas had gestopt, duwde je, met het schaamrood op je kaken, zo diep mogelijk in je tas.

Maar goed, de warme zoete krentenbollenlucht die ik vanochtend rook had niemand kunnen weerstaan. Ik kocht ze in een bosje van vier. Verspreid over de dag at ik ze op. De eerste was zalig, de tweede lekker, de derde ouderwets plakkerig en de vierde ronduit smerig.
Eens maar nooit weer.