Warme bollen

Toen ik vanochtend bij de AH to GO stond te dubben over een al dan niet met kaas gevuld croissantje zag ik vanuit mijn linker ooghoek het albertheijn-mevrouwtje de oven openen. Ik hoorde iets ritselen, schonk er verder nog even geen aandacht aan en concentreerde me weer op de croissants. Totdat een ongelooflijk heerlijk zoete broodjeslucht langs mijn neusvleugels tot diep in mijn neus doordrong. Onmiddelijk verslapte mijn aandacht voor de croissants en keek ik op.

Eigenlijk houd ik niet echt van krentenbollen. Krentenbollen at je in de bus wanneer je op schoolreisje was en eigenlijk al een beetje misselijk was. Zodra de bus de hoek omreed en de school en de zwaaiende moeders uit het zicht verdwenen kwamen de lunchpakketten te voorschijn. Haalde jij een lullig plastic zakje met twee krentenbolletjes uit je tasje, klasgenoten toverden zakken chips, repen chocola en koeken uit hun tas. Het mandarijntje dat je moeder ook nog in je tas had gestopt, duwde je, met het schaamrood op je kaken, zo diep mogelijk in je tas.

Maar goed, de warme zoete krentenbollenlucht die ik vanochtend rook had niemand kunnen weerstaan. Ik kocht ze in een bosje van vier. Verspreid over de dag at ik ze op. De eerste was zalig, de tweede lekker, de derde ouderwets plakkerig en de vierde ronduit smerig.
Eens maar nooit weer.