Op haar jan-boeren-fluitjes

Een dodelijke scenario: mijn moeder in de Aldi. Bij de Aldi hebben ze zoals jullie wellicht wel weten ook non-food producten. Oversized truien, vunzig ondergoed, sneeuwlaarzen etc. Alles in een grote, opengescheurde kartonnen doos gesodeflikkerd (dat mogen ze bij de Aldi, sodeflikkeren, dan scheelt in de kosten). Mijn moeder graait zonder enige gene met twee handen tegelijk naar "die handige sneeuwlaarzen" in de juiste maat. Ondertussen sta ik te trappelen van ongeduld om de winkel te verlaten. MAHAM kom! Ik kan op m'n kop gaan staan, gaan gillen, maar ze is op die momenten verdoofd, in trance, ik weet het niet. Ontoerekeningsvatbaar is er misschien ook een mooi woord voor.
Na een aantal verwoede pogingen om mijn moeder mee naar huis te sleuren, slenter ik vast langs de kassa en vlei me neer op het bankje wat eigenlijk geen bankje is. "De tassenplank". Dat noemen ze een tassenplank omdat het bedoeld is om je zware tas even op te laten rusten zo vertelde de sullige winkelmeneer mij ooit. Ab-so-luut niet om op te zitten. ,,Daar issie nie op gebouwd meFrouw".
Nu goed ik zit daar dus te zitten en de tijd verstrijkt op zn dooie gemakje. Wanneer het donker begint te worden en de kassajuf de kassa afslaat komt mijn moeder op zijn jan-boeren-fluitjes aangelopen.

De gouden naald

Twee jaar geleden kocht ik een jas, een dure jas van een mooi merk. Afgelopen weekend vond ik de jas en ik keek naar de jas. Ik had de jas weggemoffeld op zolder in een doos. Ik was de jas niet trouw geweest en had al veel andere jassen gekocht. Ik keek naar de jas en trok de jas aan. Het model stond me niet meer aan dus fietste ik maandag naar de stad. Naar de man die kleding repareren kan. Ik trok de jas aan in zijn winkeltje en hij bekeek de jas met vakmansogen, twee spelden in z'n mond en een krijtje in zijn hand. Hij krijtte op mijn jas. Ik stond erbij en keek ernaar. Hij zette wat klemmetjes her en der, wees me de spiegel en vroeg me wat ik er van vond.
Het was goed, de jas is weer een jas die ik dragen wil, perfect op maat.

Flåm, Noorwegen, mei 2003

Na mij de zondvloed

Wanneer iemand zegt 'leef elke dag alsof het je laatste is' dan moet ik als een haas een bakje zoeken om in te spugen. Dat kan namelijk niet, dat weet iedereen, ook de mensen die het roepen. Het zou me wat zijn zeg! Wat zou het druk zijn in de Efteling en op Schiphol! Wat zouden er veel feesten zijn en wat zou iedereen dik zijn van al dat lekkere eten!
Uiteindelijk zouden we die lange rij in de Efteling zat zijn en die kaviaar niet meer kunnen zien. Wat zullen we eenzaam, dik en platzak wachten tot die ene echte laatste dag...

'Na mij de zondvloed' vind ik een veel betere uitspraak. Je verspreidt je lolletjes wat meer over je leven in plaats van alles in een dag te proppen.

Ik heb vandaag besloten
een nieuwe weg te gaan
ik laat vanaf vandaag
geen slagroomsoes meer staan
wanneer ik niet meer lopen wil
dan pak ik snel de bus
en elke jongen die kussen wil
die krijgt van mij gelijk een kus

Als de zon wil schijnen
lig ik languit in de zon
en bedenk ik dat ik rennen wil
loop ik een halve marathon
ook al valt er niets te vieren
ik geef gewoon een feest
en als er wat te lachen valt
dan lach ikzelf het allermeest

Jazzpolitie Ft Moos de vrome

Aangeboren of aangeleerd?

- prutspoetsers versus nette poetsers -
Als ik mijn tanden poets druipt het schuim langs mn kin, langs mn handen en op mn trui. Sommige mensen zullen deze ervaring met mij delen, anderen zullen denken wat doen zij met hun tandenborstel wat ik niet doe? Laten zij hun mond als een dweil openhangen? Poetsen zij hard en onnauwkeurig wild?
Niks van dat alles nette poetsers. Ik ben er eens op gaan letten en heb mijn poetsende familieleden een tijdje geobserveerd. Twee van mijn 5 familieleden bleken net zulke poetsprutsers te zijn als ik. Bij de overige drie druppelde geen druppel schuim waar schuim niet hoort te druppelen. Alle vijf hielden de mond tijdens het poetsen zo goed en zo kwaad als het ging gesloten en alle vijf gebruikten ongeveer dezelfde hoeveelheid pasta van hetzelfde merk (sommige merken schuimen aanzienlijk meer dan andere merken). Ik concludeer hier uit dat het al dan niet netjes poetsen van den tanden een genetisch bepaalde eigenschap is en dus aangeboren. AMEN.

Zuinigheid met vleid

Is het jullie wel eens opgevallen? Dat wanneer in een film de hoofdrolspeler dorstig is, echt echt heel dorstig, echt zo onwijs dorstig dat je denkt hoe kan iemand zo dorstig zijn en dan wanneer hij dan heel toevallig toch nog ergens een paar slokken water vindt DAT HIJ DAN de helft niet in zijn mond giet MAAR ER NAAST.
Mij valt dat altijd wel op. En het gaat in elke film, waarin iemand vreselijk dorstig is, weer zo.
Kijk naar Frodo in LOTR3, kijk naar Tom Hanks in Cast Away.
JONGENS HET IS HET ENIGE WATER WAT JULLIE HEBBEN DOE ER NOU ZUINIG MEE! NIE SO GULSUG!
Ik begrijp dat de nood hoog is en je als je dan eenmaal water hebt je het ook zo snel mogelijk naar binnen wilt krijgen, maar persoonlijk zou ik in zo'n situatie uiterst voorzichtig mijn lippen rond het kannetje tuiten en geen druppel verliezen, maar ja wie ben ik om een in zo'n zeldzame situatie terecht te komen.

Allemachtig achtelijk

Sta je achtelijk vroeg op om achtelijk vroeg op school te zijn kom je op die achtelijke school aan sta je voor een achtelijk leeg lokaal! Blijkt je achtelijke juf ziek te zijn. Wat doet ze me aan?

Best gelukkig

mn moedertje ging vanavond lotte even naar een vriendin brengen en om het onaangename met het aangename te combineren ging ze daarna even naar haar zus, mijn tante. Toen dacht ik: laat ik mee gaan. Beetje afleiding ken geen kwaad. Dus toen ging ik mee en toen we binnenkwamen hoorden we Valerie boven huilen, ze wilde heus nog niet slapen. Laa mij maar ff zei ik tegen mn tante. Ik deed de deur langzaam open en zei: hallo lief kindje ik ben het. Ze stond recht op in haar bedje en strekte haar armpjes uit en ik tilde haar op en ze lachte en toen was ik best gelukkig. En toen zong ik slaapkindje slaap voor dat arme schaap omdat ik even niks beters te zingen wist en toen zong zij zo'n beetje de laatste woorden van elke zin mee (moos: slaap kindje..., valerie: saaaaaaaaaap, moos: daar buiten loopt een..., valerie: saaaaaaaap). Toen het liedje afgelopen was legde ik haar weer terug in het bedje en deed dat kleine meisje van een jaar en nog wat maanden haar oogjes dicht en krulde zich tevreden op.

Rescue me
Oh take me in your arms
Rescue me
I want your tender charms
'Coz I'm lonely and I'm blue
I need you and your love too

Come on and rescue me
Come on baby and rescue me
Come on baby and rescue me
'Coz I need you, by my side
Can't you see that I'm lonely
Rescue me

Come on and take my heart
Take your love and conquer every part
'Coz I'm lonely and I'm blue
I need you and your love too

Come on and rescue me
Come on baby and rescue me
Come on baby and rescue me
'Coz I need you by my side
Can't you see that I'm lonely

Rescue me
Oh take me in your arms
Rescue me
I want your tender charms
'Coz I'm lonely and I'm blue
I need you and your love too
Come on and rescue me
Come on baby, take me baby, hold me baby, love me baby
Can't you see that I need you baby
Can't you see that I'm lonely
Rescue me

Come on and take my hand
Come on baby and be my man
Cuz I love you cuz I want you
Can't you see that I'm lonely?
take me baby
love me baby
need me baby
Can't you see that I'm lonely?

rescue me, rescue me.......

Frustraties

Daar waar sommige mensen een rolberoerte krijgen als het dopje van de tandpasta niet op de tube zit, daar raak ik zwaar gefrustreerd wanneer de tube pasta op is en er geen nieuwe, volle voor handen is. Wanneer ik het laatste restje uit de tube op mijn tandenborstel probeer te wringen schiet ik steevast uit en belandt de pasta niet op de borstel, maar er naast. En reken er maar niet op dat er bij een tweede wringpoging nog genoeg uit komt voor een nieuwe frisse borstelbeurt.
In reclames van welke tandenpoetsreclame dan ook zie je dat de haren van de tandenborstel over de gehele lengte bedekt is met een dikke toef tandpasta die aan het einde sierlijk omhoog neigt. Ik heb genoeg aan een klein kloddertje pasta. Je zou het eigenlijk amper een kloddertje kunnen noemen, zo weinig. Ik heb het wel eens geprobeerd, zo'n lange sierlijke toef over de gehele lengte van de borstel (een kunst opzich), maar de te sterke mintsmaak in combinatie met de enorme hoeveelheid schuim, die binnen luttele poetsbewegingen in mijn mond ontstond, deden me kokhalzen.
Wel nu, als ik later over een eigen huis met luxueuze badkamer beschik zal ik er voor zorgen dat er altijd een flinke hoeveelheid tubes tandpasta voor het grijpen ligt.

Afschaffen

Wat?
TL-licht
Waarom?
Omdat het je zo duizelingwekkend lelijk maakt DAAROM

Rrrrrroke

ik moet hoesten van sigaretten en mn
ogen prikken ervan, toch doe ik het als
we in het nonnetje ofzo zitten.
zitten & roken zo hoort dat gewoon.

Kussentjes

Om de koude wintervoetjes te bedekken liggen er op onze bank drie kussens; twee rode van stof en een wollige met vier pootjes en een snoet. De laatste is mijn lievelingskussentje. Het kussentje met de vier pootjes komt vanzelf naar je koude bibbervoeten toe en krult zich er lekker warm om- en overheen.
Echter er is een gebruiksvoorschrift waar onder geen beding luchtig mee om mag worden gesprongen:
DO NOT MOVE YOUR TOES

Mededeling

PING PONG
Dames en heren de trein naar..hihihiiiiiiiiiiiiiiiihihi....Enschede van hwiihi niet doen! KLIK

PING PONG
Dames en hihihheren de trein naar Enschede van 22.10 heeft een whiiiiiiiiiiiiiiihihi.

KLIK

En met deze "mededeling" moesten we het vanavond op station Utrecht doen.
Wij wilden niet weten wat er daar achter het microfoontje gebeurde...

Aardig doen

Vanavond kookte ik samen met Kaneel een maaltje en keken we samen Goede Tijden. Gezelligheid allom. Maar er zijn tijden van plezier en er zijn tijden dat je moet gaan. En zo verliet ik rond half 10 haar knusse kamertje en begaf mij richting station. De kille, armoedige trein die enkel 's avonds rijdt liet nog tien minuten op zich wachten en dus keek ik verveeld om me heen. Ik keek naar de Kiosk en naar de man achter de balie. Uit pure verveling probeerde ik te bedenken wat ik eens zou kunnen kopen. Ik had niet echt trek of erge dorst, maar ik wilde gewoon iets. Daar voor de toonbank zag ik plots een rek met scherp geprijsde damesbladen en ik besloot dat dat een goeie aankoop zou zijn. Ik gaf de goede man een euro en bladerde door het blad heen. Eenmaal in de trein had ik al vrij vlot genoeg van de artikelen over 'abortus' en 'hoe maken jongens het uit' en ik sloeg het blad dicht. Het meisje tegen over me keek me vrij jaloers aan. Onder het mom 'aardig zijn voor onbekenden' bedacht ik me dat ik het wel aan haar kon geven (fideel als ik ben), en in gedachte stelde ik me voor hoe ik haar het blad aanreikte en haar zei dat ze hem wel mocht lezen. In het gunstigste geval zou ze dolenthousiast reageren en tien keer zeggen dat het zo reuze vriendelijk van me was, maar in een minder gunstig geval zou ze me eerst niet verstaan, omdat ze muziek aan het luisteren was. Ze zou me heel schichtig aankijken en haar oordopjes uithalen en dan zou ik nog een keer moeten zeggen: "wil jij mijn tijdschrift nog lezen, ik heb hem uit". Heel de coupé zou ondertussen meeluisteren en ik zou allang niet meer het vriendelijke meisje zijn, maar de opdringerige en iedereen zou denken dat ik het haar opdrong of dat ik het blad echt heel graag kwijt wilde.
Terwijl ik zo zat te piekeren naderde de trein station Nijkerk en toen de trein stopte en ik opstond gooide ik het blad quasi achteloos op het tafeltje. Buiten op het perron keek ik stiekem nog even naar binnen. En ja hoor ze zat al lekker te bladeren.

Reizen in stijl

Reizen doe je in stijl. Je hebt verschillende soorten stijlen waar verschillende bestemmingen en persoonlijkheden aan te koppelen zijn. Ik wil er een paar met jullie bespreken.
De eerste is de reiziger die graag lange wandelingen maakt en actief bergen beklimt. Deze herken je aan de afritsbare, beige LifeLine broek, degelijk (wind- en regendicht) jack en een stevig paar schoenen.
Dan heb je de reiziger die zich probeert aan te passen aan het land van bestemming, de backpacker. Deze soort kom je veelvuldig tegen in India en Thailand. Een quasi nonchalante linnen broek en slippers zijn een absolute pré voor deze reiziger, maar het allerliefst hult hij of zij zich in de nationale kledij van het land. Een sari, een vunzige blouse, ik noem maar even wat.

Toen Kaneel en ik besloten om per trein door de Scandinavische Hooglanden te gaan reizen hebben we een tijdje zitten dubben over de inhoud van onze rugzak. Moesten we gaan voor comfortabel & degelijk of voor hip & iets minder degelijk. Omdat we ons er terdege bewust van waren dat het koud kon worden kochten we ieder een warme fleece trui en een duur, winddicht jack. Noodzaak zo zeiden ook onze vaders. De rest van de rugzak vulden we met onze lievelingstruien en lievelingsshirtjes. En zo ritsen we onze jassen tot bovenaan toe dicht en vertrokken we. JA het was lekker warm en NEE je voelde geen wind, maar god wat voelden wij ons onaantrekkelijk in die belabberde, oversized jassen. Na twee dagen snakten we naar een leuk, hip, nauw op het lichaam sluitend jack. De derde dag frommelden we onze dure jassen op tot een prop en stopten deze diep weg in onze rugzak. De verdere reis kou geleden, maar we voelden ons weer moos&kaneel.


De trein naar Flam

Ik denk niet...

...dat het een succes wordt. Het nieuwe parfum van Gerrie Weber. Je hebt de abri vast wel gezien. De vrouw is mooi en de geur kan wonderbaarlijk zijn, maar de naam zal voorkomen dat het parfum in Nederland een succes wordt. Gerrie Weber klinkt mij teveel als Marjanne Weber. Het klinkt niet kek maar boers, niet als een deftig parfum, maar als een caissiere van de Aldi.

,,Hmmm! Wat ruik jij lekker, wat heb je op?" ,,Ow...Gerrie Weber."

Je staat voor lul.
Als je het uitspreekt op zn Amerikaans (Djerrie Wieber of Djerrie double U) dan klinkt het in principe nog wel sjiek, maar ja als je de Abri voor het eerst ziet dan lees je Gerrie met een harde G (of een zachte in Brabant) en Weber met een lange E en een duidelijke B. Funest en niet over nagedacht door het reclamebureau.

Horoscoop

Vanochtend in de trein las ik de Metro. Alhoewel het nieuws mij vaag bekend voor kwam las ik rustig en zonder enige argwaan de artikelen, brieven en horoscoop. De horoscoop meldde me wat interessants:

Stier
"als u van schrijven houdt
is dit de ideale dag om er
wat mee toen"

Hierop haalde ik pen en papier uit mijn zak (immers, ik hield van schrijven) en zette de punt van de pen op het papier. Ik wachtte. En wachtte, maar er kwam niks. Echt ideaal vond ik de situatie ook niet; de trein schudde, een walkman stond te hard en ik werd uit balans gebracht door een aantrekkelijke reiziger die me van over zijn krantje zat aan te kijken. Hij dacht natuurlijk dat meisje moet een stier zijn, wat spannend, wat zou ze gaan schrijven! Van de jongen keek ik naar de krant in zijn hand. Hee wat grappig dacht ik nog, zijn Metro heeft een andere voorpagina dan de mijne.

Enfin, ik had dus de krant van gister gelezen en daarbij was mijn kans om iets moois te schrijven onder ideale omstandigheden volledig bekeken. Wat mij rest te doen is het in de gaten houden van de rubriek Hartkloppingen in Rails.

Hartkloppingen
Ik, aantrekkelijke reiziger met krant zag jou, meisje, donkere spijkerbroek, zwart shirtje en blauwe ipod op de ochtend van 17 september in de trein naar Amersfoort. Je zat tegenover me, we lachten even naar elkaar en je pakte een krant. Ik zag direct dat je een oud exemplaar te pakken had, maar je leek het niet te merken. Een keer samen een krantje lezen met een croissantje? Reactie op nr 568412

Mailwisseling tussen Grietje en Hansje

he Hansje,
was het leuk buiten?
groetjes Grietje

hoi Grietje,
helemaal niet! Buiten is het koud & saai.
Ik ben blij dat ik weer binnen ben Grietje!
groetjes Hansje

Schakelen

Ik begrijp echt niks van schakelen in een auto. Het is ook zo'n raar ding, zo'n pook. En in onze auto zit er dan zo'n gek zakje (?) omheen, zodat het nog onduidelijker wordt naar welke versnelling je schakelt. Na een paar autolessen zul je het natuurlijk wel doorhebben en er niet meer bij nadenken en bladiebla, maar waarom zou je in godsnaam nog zo moeilijk doen terwijl het automaat al lang bestaat? In Canada hebben alle auto's een automaat. Hoe relaxt! Mannen vinden schakelen stoer heb ik weleens gehoord. Ik neem de proef op de som en vraag mijn vader er naar. Mijn vader slaat op tilt. Hij zegt dat het automaat voor seniele (weer dat woord frouk ;)) bejaarden is uitgevonden en dat zonder schakelen het plezier van het rijden totaal weg is. ,,Je komt er wel achter als je zelf je rijbewijs hebt".
Allemaal goed en aardig, maar ik sluit me aan bij meneer Automaat. Die arme man die dat heeft uitgevonden zal er wel niks van snappen. ,,Gat in de markt", zei hij nog tegen z'n vrouw en samen rekenden ze zich rijk.
Waar het mis is gegaan? Ik weet het wel. De marketingstrategie was slecht. Als er een reclame was gemaakt met een relaxte/stoere 'Marlboro Man' achter het stuur, relaxt cruisend door de Grand Canyon, dan hadden alle mannen ingezien hoe relaxt een automaat is en er niet zo moeilijk over gedaan.

Lentefeest

Als het zomer is heb je zin in de winter en wanneer het winter is verlang je naar de lente. Dat heeft iedereen. De herfst en de winter zijn nog niet eens begonnen of ik verlang al weer vreselijk naar de lente. Dat de schaapjes weer klein zijn en de bomen felgroen. Als dat moment weer daar is geef ik een feest. Ik sleep onze grote houten tafel naar het grasveldje achter ons huis, werp er een wit kleed overheen, zet er kaarsen op en flessen wijn. Dek de tafel met een prachtig servies en kristallen glazen. Ik zorg voor verse appeltaart, zelfgemaakte jam en andere heerlijkheden. Ik zal een groot vreugdevuur maken en zorgen voor muziek. We zouden kunnen dansen in het gras, lachen, praten en pirouetjes draaien.
Trouwe lezers zijn uitgenodigt, de eerste mooie lente-avond van 2005.

Daar zit een luchtje aan

Kaneel houdt niet van chemische luchtjes. Ik wel. Ik houd van de geur van verf. Nog lekkerder vind ik de geur van een nieuwe zwarte stift.
Lijm ook wel,
maar dat weer niet te lang,
want daar word ik weeig van.

Moos en bananen

Ik heb een hekel aan mensen die een banaan direct uit de schil eten. Net zo naar als dat iemand in het openbaar borrelnootjes zit te eten of overdreven op een zuurtje zit te zuigen. Ik stoor me daar aan.
Als ik een banaan eet haal ik eerst de schil eraf. Dan pak ik een mes en snijd ik de puntjes eraf, omdat vogelspinnen daar hun eitjes in leggen. Vervolgens snijd ik de banaan volledig in stukjes, omdat ik die vorm erg akelig vind. Soms duw ik hem in zn geheel in de blender en gooi ik daar een beetje yoghurt of ijs bij en een beetje honing.

Voor de blokfluitfans

(Allemaaaaaaal)

De stoker en de machinist.
De stoker en de machinist,
die hebben de trein, die hebben de trein,
de stoker en de machinist,
die hebben de trein gemist.

Ze dronken samen op de stoep
een kommetje hé, een kommetje hé,
ze dronken samen op de stoep
een kommetje hete soep.

Precies om zeven over elf
daar reed me de trein, daar reed me de trein
precies om zeven over elf
daar reed me de trein vanzelf.

De mensen schreeuwden overluid:
we willen er gauw, we willen er gauw,
de mensen schreeuwden overluid:
we willen er gauw weer uit.

En als de trein niet stil gaat staan
dan rijdt-ie vana, dan rijdt-ie vana,
en als de trein niet stil gaat staan
dan rijdt-ie vanavond nog.

Kinderlokkers

De blokfluitjuf leerde ons niet alleen 'de stoker en de machinist' maar ze leerde ons ook over het gevaar dat buiten de schoolhekken dreigde. Over kinderlokkers. Doodsbang verliet ik iedere woensdagmiddag de school. Ik was bang voor elke man die ik tegenkwam opweg naar huis. Kinderlokkers waren altijd mannen, nooit vrouwen. Nooit snoep aan nemen van vreemde mannen, NOOIT! Niemand wist precies wat er gebeurde nadat je het snoepje had aangenomen en mee was gelokt. Je wist alleen dat het iets verschrikkelijks was. Dat wisten we.
Er gingen altijd verhalen rond. Je hoorde verhalen van kinderen van de PWA school (die vent van nummer 14 kijkt altijd zo eng als je langs stept), je dikte het verhaal hier en daar wat aan (de kinderlokker van nummer 14 heeft gister nog een meisje mee gelokt, ze schijnt er nu nog te zitten) en vertelde het door aan klasgenoten en buurtkinderen. Iedereen was bang.
Dat was vroeger. En nu? Zijn er nog steeds verhalen en kinderlokkers? Ik weet het niet. Ik zal deze week eens bij nummer 14 naar binnen gluren en wat kinderen in de buurt ondervragen. Binnenkort meer hier over.

Helemaal van mij!

KLIK, kijk en huiver!

Sop in mn oren

Shit, sop in mn oren. Sop in je ogen is natuurlijk vervelender, dat prikt heel hard maar dat kan je tenminste direct (gillend) uitspoelen. Van sop in je oren merk je niet direct iets. Pas later, wanneer de kranen allang dichtgedraaid zijn, voel je iets bubbelen. En dan zit je dus mooi. Met oren vol sop.

Warme bollen

Toen ik vanochtend bij de AH to GO stond te dubben over een al dan niet met kaas gevuld croissantje zag ik vanuit mijn linker ooghoek het albertheijn-mevrouwtje de oven openen. Ik hoorde iets ritselen, schonk er verder nog even geen aandacht aan en concentreerde me weer op de croissants. Totdat een ongelooflijk heerlijk zoete broodjeslucht langs mijn neusvleugels tot diep in mijn neus doordrong. Onmiddelijk verslapte mijn aandacht voor de croissants en keek ik op.

Eigenlijk houd ik niet echt van krentenbollen. Krentenbollen at je in de bus wanneer je op schoolreisje was en eigenlijk al een beetje misselijk was. Zodra de bus de hoek omreed en de school en de zwaaiende moeders uit het zicht verdwenen kwamen de lunchpakketten te voorschijn. Haalde jij een lullig plastic zakje met twee krentenbolletjes uit je tasje, klasgenoten toverden zakken chips, repen chocola en koeken uit hun tas. Het mandarijntje dat je moeder ook nog in je tas had gestopt, duwde je, met het schaamrood op je kaken, zo diep mogelijk in je tas.

Maar goed, de warme zoete krentenbollenlucht die ik vanochtend rook had niemand kunnen weerstaan. Ik kocht ze in een bosje van vier. Verspreid over de dag at ik ze op. De eerste was zalig, de tweede lekker, de derde ouderwets plakkerig en de vierde ronduit smerig.
Eens maar nooit weer.

De brievenbus

Nu ik het toch over post heb wil ik het ook even over de brievenbus zelf hebben. Wij hebben thuis gewoon een saaie, in de deur uitgehakte standaard gleuf.
Het meest idyllische lijkt mij een brievenbus die tien meter van het huis staat. Dit is meestal alleen weggelegd voor mensen met een riant huis inclusief oprit. Mijn oma heeft zo'n riant huis met oprijlaan. De groene brievenbus staat aan de rand van de weg, vijftien meter van het huis. Het enige probleem is, dat wanneer je binnen aan een kop thee zit te nippen, niks hoort klepperen. Hoewel ik dit zeer zeker als een gebrek ervaar, wordt voor mij de romantiek van de post er niet minder op. Een paar keer op en neer naar de brievenbus sloffen maakt de inhoud misschien wel extra idyllisch en spannend.

Post

Elke ochtend, wanneer ik de brievenbus hoor klepperen, maakt mijn hart een sprongetje en ren ik als een dolle naar beneden. Waarom? Vraag ik mezelf wel eens af. Ik heb geen oude oma die mij lange brieven in haar onleesbare doch sierlijke handschrift schrijft, geen vlam uit een zonnig land die schrijft dat hij me mist en geen suikeroom die pakjes stuurt. Toch blijft het elke dag weer een magisch moment. Elke dag verwacht ik onbewust toch het onverwachte. En wanneer ik twee enveloppen van de Agis vind, een Postbank afschrift en een Donald Duck ben ik niet eens zo heel erg teleurgesteld, morgen immers weer een dag.

Wie o wie?

AMSTERDAM - Een onderbroek met het authentieke remspoor van Elvis is één van de artikelen die worden geveild op een Britse televisieveiling van vier dagen.
bron: www.nu.nl

Wie kan ik alvast verleiden tot een bod?

Pannenkoek appel

Ik heb niks tegen verstandelijk gehandicapten. Natuurlijk niet, over het algemeen zijn ze lief en vaak erg beleefd ook. Ik heb wel een pishekel aan hun 'verzorgers' die denken dat de rest van de wereld niks om deze mensen geeft en er bovendien niet mee om kunnen gaan. Het gros van deze verzorgenden behandelt deze mensen als complete poep. Op belachelijk luide toon en met een stem waarmee je niet eens tegen een kleuter praat worden er commando's en bevelen uitgedeeld.

Restaurant 'de Boerderij', Dierenpark Amersfoort
gesprek tussen verstandelijke gehandicapte, verzorger en moos:

- moos: ,,goedemiddag zegt u het maar..."
- verzorger: ,,MEVROUW VAN ZANTEN, GA ZITTEN." ,,GA ZITTEN."
(mevrouw van zanten tikt moos vriendschappelijk en vrolijk op haar arm)
,,NEE MEVROUW VAN ZANTEN, DAT MAG NIET HE??" ,,WILT U een PANNENKOEKJE, MEVROUW VAN ZANTEN?"
- mevrouw van zanten: ,,joaaaaaaa"
- moos: ,,Wat voor pannenkoek wilt u?"
- verzorger: ,,MEVROUW VAN ZANTEN, WAT VOOR PANNENKOEK, NATUREL?"
- mevrouw van zanten: ,,appppeeeeeel alsjeblief!"
- moos: ,,ok, 1 pannenkoek appel"
- verzorger: ,,ZE WIL EEN PANNENKOEK NATUREL"

(NEE achtelijke doos ze wil APPEL)

- moos: ,,appel toch mevrouw?"
- mevrouw van zanten: ,,appeeeeeeel, appel asjeblief!"
- verzorger: ,,NEE MEVROUW VAN ZANTEN NEEMT pannenkoekje NATUREL HE???"

Beduusd kijken mevrouw van Z en ik elkaar aan. Wie is hier nu niet goed bij zn hoofd? Ik knik naar de verzorgster en knipoog naar mevrouw van Z. Zij krijgt haar pannenkoek met appel.

'Citius, Altius, Fortius'

Ik werd echt ontzettend emotioneel van de opening van de Olympische Spelen vanavond. Ik kan er gewoon niet tegen, al die mensen, die muziek, die mooie kleding, maar vooral ook het idee dat mensen over de hele wereld naar dezelfde beelden kijken als ik. Mensen uit landen waar ik nooit eerder van gehoord heb; Togo, Equat Guinnee, Tadzjikistan, Vanuatu, Tonga, hebben gekeken vanuit hun hut, krot of villa.
Wat ik me afvraag is of bijvoorbeeld een Bin Laden ook zit te kijken. Roept hij hard boe wanneer de Amerikaanse ploeg het stadion binnenloopt en begint hij te juichen wanneer de Afghaanse afgevaardigden binnenkomen? Of kijkt hij helemaal niet, onwetend wat er zich in Athene afspeelt, en rekt en strekt hij zelf zijn wat stramme benen achter in zijn grot.

WVDD

Het woord van de dag (WVDD) is vandaag onmiskenbaar het woord 'seniel'. Het ligt heerlijk soepel in de mond en is net wat krachtiger dan het woord dat we ook wel voor verwarde opa's en oma's gebruiken: dement. De definitie van de van Dale vind ik wat aan de zwakke kant:

se·niel (bn.)
1 aan de ouderdom eigen, door de ouderdom afgetakeld => kinds

Lezen

Omdat de toegang tot de bibliotheek in Nijkerk mij is ontzegt wegens een woordenwisseling met een van de seniele baliemedewerksters verplaats ik mij zo nu en dan richting DE boekhandel van Nijkerk: Roodbeen en van Hartskamp. Door lezend nijkerk liefdevol (maar ten nadele van meneer Hartskamp) afgekort tot Roodbeen (,,mam ik ga even naar Roodbeen!" ,,Goed kind!"). Bij Roodbeen hebben ze agenda's, tijdschriften, kantoorartikelen en vooral boeken. Zo nu en dan probeert mevrouw Roodbeen de etalage wat op te leuken met een bepaald thema. Zo griezelden we allemaal toen we met onze boodschappentassen op weg naar de Kruidvat een blik wierpen op de etalage van Roodbeen en Harry Potter vijf net uit was. Tevreden snorrend kijken we echter wanneer dierendag nadert en mevrouw Roodbeen de etalage versiert met uit zwart karton geknipte katten.
Ondanks het feit dat ik graag vertoef in deze winkel kom ik er niet erg vaak. Ik heb een erg voordelige eigenschap wat lezen betreft. Wanneer ik een boek gelezen heb ben ik standaard na vier weken, hoofdpersonen, plot en thema van het boek kwijt en kan ik het boek gerust opnieuw en opnieuw en opnieuw met dezelfde oh's en ah's als de eerste keer lezen.
Na vijf keer lezen vraag ik me nog steeds af hoe aupair Pauline (Hermans) het er vanaf brengt in Parijs en keer op keer vraag ik me af of Jeweetwel ditmaal zal herrijzen en Harry P eindelijk te pakken krijgt. In principe zou ik met drie boeken een heel leven lang een gelukkige en nieuwsgierige lezer blijven, maar de huidige boekenkast schreeuwt om boeken. Een lege boekenkast is niet meer intellectueel verantwoord. Nee, hij moet goed gevuld zijn, het liefst met onverteerbare/hersenkrakende kost. Ik steun dit idee.
Later wanneer ik oud en seniel ben en mijn kleinkinderen jong en slim moet ik uiteraard kunnen laten zien wat ze in oma's tijd nog hadden: boeken. ,,Boeken oma?" ,,Wat zijn dat?" Op een historische dag in een computergestuurde wereld zal ik ze moeizaam voor gaan, het luik van de zolder openen en met een priemend vingertje op een stoffige kast in de hoek van de zolder wijzen: ,,dat mijn kinderen zijn boeken."

Computeranalfabeten

Mijn moeder drijft mij meerdere malen op een dag tot wanhoop met haar seniele vragen over het ge
(slash mis)bruik van de computer. Omdat ze in het onderwijs zit heb ik altijd gedacht dat ze het bekende 'eerst lezen dan pas vragen' wel kende. Bij het minste of geringste word ik echter naar boven geroepen. Die onzin dat wij, de jeugd, er mee zijn opgegroeid slik ik ook niet meer. Wij hebben het onszelf toch zeker ook aangeleerd? Vanaf vandaag stop ik met hulp aan computeranalfabeten.

Turkije

Ik zit in Turkije beste mensen. Ik zit in Turkije totaal te nixen. Ik hang wat in de hangmat, ik slenter wat door het huis, ik sleep mezelf naar het stadje en ik hijs mezelf het busje naar het strand in. Puur genieten.

vliegjes

Rond deze tijd van het jaar word ik gek van die mini-vliegjes die zich bij bosjes van 20 a 30 stukjs ophouden boven fietspaden. Wanneer je even niet alert bent dan heb je ze in je oren, ogen, neus en mond tegelijk. Roggelend, in je ogen wrijvend en om je heen slaant probeer je je te ontdoen van deze sukkeltjes. Ik zelf word hier zo pisnijdig van dat ik deze handelingen vloekend uitvoer, wat mij nog minder geliefd maakt bij de plaatselijke bejaarden.
Laatst dacht ik er wat op gevonden te hebben door mijn rechterhand in zijn geheel op mijn gezicht te leggen, bij wijze van een anti-vliegjes-masker. Met toegeknepen ogen keek ik door mijn vingers naar de weg voor mij. Ik zag haar heus wel, die oma, maar ik kon niet goed inschatten hoe goed ik er langs kon en ik schrampte haar licht, maar ze was woest en tierde dat de jeugd toch eens beter uit moest kijken. In een reflex haalde ik mijn hand voor mijn gezicht weg zodat ik wat terug kon bekken, maar voordat ik mijn mond ook maar goed en wel open had vloog daar een zwerm van die olijke vliegjes naar binnen.

Medicijnkastje

Alle gezinnen in Nederland hebben ergens in huis wel een medicijnkastje met de nodige eerste-hulp-bij-ongevallen-spullen.

Wij niet. Geen medicijnkastje, geen mitella, geen verband, geen jodium, geen brandwondenzalf, geen steriele gaasjes. Nee bij ons zal je nog geen pleister vinden.

Nu vragen jullie je, als normale Nederlandse gezinnen met EHBO trommel, natuurlijk af hoe wij dat dan doen als er toch iets mis gaat. Want ja, ook wij verwonden onszelf zo af en toe. Wanneer mijn moeder bijvoorbeeld haar duim voor een tomaatje aanziet en vervolgens het topje van deze zelfde duim aan een zijden bloedvaatje ziet bungelen, handelt zij als volgt. Zij reikt met haar niet-verwonde hand naar de dichtsbijzijnde theedoek en wikkelt deze zo strak als zij kan om de duim. Waneer een theedoek niet direct voor het grijpen ligt word ik ingeschakeld: MOOS WC-papier SNEL!
Een paar uur geleden brandde ik mijn rechterklauw aan de oven. Ik sloot mijn ogen, vloekte wat en schreef in gedachte mijn verlanglijstje voor Sinterklaas 2004.

- medicijnkastje rood IKEA
- brandzalf
- pleisters

Twee wegen naar Rome

Zoals er meerdere wegen naar Rome zijn zo zijn er ook meerdere wegen naar ons huis. Vanaf het station zijn er twee weggetjes die allebei eigenlijk even snel zijn. Ik neem altijd het ene weggetje en Fleur neemt altijd de andere. Op het punt dat we samen de trein uitstappen weten we al wat komen gaat. Al 15 jaar lang is het een keiharde strijd en elke keer ben ik weer verrukt als ik win.
Toen ik 6 was op mn kleine paars/gele fietsje, toen ik 10 was op m'n roze fiets en nu dan op een bruin krot. Ik trap me volledig uit de naad omdat ik gewoon MOET winnen, mijn weg zal korter zijn. BASTA. Alleen wanneer ik moet afremmen voor een kreupele oma met een dolle hond verlies ik. Vroeger wilde ik er nog weleens, als een gek gillend: aan de kant AAN DE KAaaant ouwe, langs scheuren, maar dat liep dikwijls fataal en in de bosjes af. Nadat ik voor de derde keer in een week met een kapotte elleboog en met grasvlekken op mijn broek binnen kwam verbood mijn moeder ons nog zo hard te fietsen. Maar zoiets belangrijks kun je niet verbieden. Wel geef ik het sindsdien op wanneer daar dan zo'n kreupele oma mijn strijdpad kruist.
Na 15 jaar, en vele overwinningen op mijn naam, straal ik nog steeds wanneer ik als eerst de bocht om scheur, tussen de bomen door onze achtertuin in rijdt en met piepende remmen vlak voor het raam tot stilstand kom. Traditie is hierbij dat degene die laatste is zegt: "ik deed niet mee". Maar we weten allebei dat dat gelogen is.

Woord van de dag

Tot woord van de dag roep ik uit: tig.
Het is niet een woordje dat je dagelijks gebruikt, maar zojuist gebruikte ik het in het stukje over de Vienna koffie. Ik twijfelde heel even aan de juiste manier van schrijven en tegelijkertijd vroeg ik me af waar het vandaan komt. (Tach)tig, (zeven)tig, (zes)tig bedachten mijn hersentjes rap en trots knikte ik, ja dat moest het zijn. Ijverig als ik ben sloeg ik er de van Dale ook nog even op na.

tig (hoofdtelw.)
1 [inf.] aanduiding van een onbepaald groot aantal => veel

Vienna

Beste lezers,
zoals jullie weten heb ik op mijn verjaardag een Philips Senseo gekregen met tig verschillende soorten pads. Deze voorraad pads is inmiddels geweldig geslonken en behoeft wekelijks aangevuld te worden. Na twee maanden slurpen en proeven heb ik inmiddels zo mijn favorieten. De koffiepads van Kanis & Gunnink zijn absoluut de beste. Sterke smaak, robuuste afdronk.
Welke ik het meest verafschuw zijn de pads van het merk Senseo, smaak Vienna. Vienna: weelderig & zacht. Precies waar ik niet van houd. Koffie moet sterk zijn en puur en niet met allemaal gekke smaakjes. Net als chocolade puur moet zijn en niet melkerig. Koffie met melk (of een smaakje), evenals melkchocolade is voor mietjes. Maar dat is mijn mening.
Goed, mochten er liefhebbers zijn voor een weelderige en zachte bak met een crema laagje erop, jullie zijn welkom.
Moos

Verliefd

Je kunt verliefd zijn en je kunt verliefd zijn. Ik ben verliefd op mijn vriend. Dat is een. Soms zie je iemand op straat of in de trein en hups verliefd. Dat is twee.
Vanochtend in de trein werd ik verliefd. Ik liet me, nietsvermoedend, zakken op een bankje. Ik zal voor de mannelijke lezers niet teveel in details treden, maar god wat was hij knap. Mosgroene ogen, goeie spijkerbroek, twee dagen niet geschoren...
En nu komt het.

Hij bleek
een
NOOR
te zijn.

Degene die me kennen weten dat ik nu van het treinzeiltje kon worden opgedweild.

Te slipper

Te slipper besloot ik gister naar de Kuip te gaan. Het was immers warm en ik slipperde er de hele dag al op los. Zo slipperde ik die ochtend naar de stad en 's middags slipperde ik naar Kaneel. Ik vroeg nog aan mn moeder of het verstandig was om te slipper een concert voor 50.000 man te bezoeken. Ja kan best zei ze. En naief moederskindje als ik was luisterde ik naar haar en slipperde ik vol goede moed naar het station. Op station Schothorst stapte Kaneel in en keek met grote ogen naar mn blote slippervoeten. Ze had ook te slipper willen gaan, maar haar moeder had het juist ten zeerste afgeraden. Geschrokken keek ik van mn slippers naar Kaneel en weer terug naar mn slippers. In gedachte zag ik voor me hoe ik een van mijn slippers tussen trein en perron zou laten vallen, hoe 50.000 mensen over mijn voeten zouden hossen en hoe ik uiteindelijk met bebloede voeten en betraande ogen de hele avond bij de EHBO op een ziekenbedje zou moeten zitten, en hoe Marco B. dan even zou komen kijken hoe het met me ging en...en...dat ie dan even een vriendelijke hand op mn zere voet zou leggen...en...
Kaneel stelde nog voor om ergens nog snel een stel goedkope schoenen te kopen, maar alle Scapino's en Schoenenreuzen waren al dicht.
Uiteindelijk toch maar gegaan. En het ging wonderbaarlijk goed. Afgezien van wat smoezelig zwarte voetjes aan het eind van de avond, geen zware verwondingen of opengerete voeten. Er moet een engel over mn voeten gewaakt hebben.

hoogte punten | diepte punten

:) vriendelijke, oude Turkse man stond zn krantje af zodat ik midden in het gangpad van de bomvolle trein op de grond kon gaan zitten
:) zonnige vakantiefoto's opgehaald
:) rode wijn

:( vier uur gedaan over de reis van Amsterdam Amstel naar Nijkerk
:( in de kauwgom gaan zitten
:( zware man ging op mn blote slippervoet staan

Marten Klok

Ter nagedachtenis aan de gevallene
Marten klok
1940-1945

In de groezelige wachtruimte op station Nijkerk waar eeuwig en altijd een bedrukte sfeer hangt, vind je een koperen plaat met deze tekst er op. Ik heb nooit echt begrepen wat er nou precies staat. Is Marten Klok de gevallene? Of heeft Marten het bord "cadeau" gedaan aan het station. Bij het eerste idee zie ik beelden voor me waarin Marten in het nauw wordt gedreven door de Duitsers en tegen die specifieke muur op het station in nijkerk compleet overhoop wordt geschoten. Deze gedachte wordt gesterkt door het feit dat er een vage vlek op de muur zichtbaar is, waarin ik soms het (bebloede) silhouet van Marten denk te zien...Maar wat was Marten dan voor man, als hij een eigen koperen plaat kreeg? Betekende hij zoveel voor de stad? Misschien was het de dappere achteroom van Peter (de melkboer) en reed hij tijdens de oorlog met zijn bakfiets door de straten om melk en brood uit te delen aan hongerige kinderen. Ja dan zou Marten zo'n bord verdienen.
Maar stel dat niet Marten de gevallene was, maar dat hij het bord plaatste voor de gevallene in heel Nijkerk. Hoe egoistisch is het dan van Marten zijn naam met koeieletters eronder te drukken. Was Marten een ijdele man die graag zijn naam overal zag staan? Was Marten een gewiekste zakenman die hier een goedkope manier van reclame maken ontdekte?
Graag zou ik in contact komen met Marten Klok of familie. Alle tips zijn welkom.

Excuses

De laatste twee posts waren nogal zwartgallig en vol haat. Soms heb je dat even. Dit schept misschien voor nieuwkomers op de site een erg verkeerd beeld van moos. Ik haat heus niet altijd alles. Ik hou ook weleens van dingen en ik vind niet alle jongens en meisjes die met een sinaasappel spelen irritant en vliegen met KLM kan ook best fijn zijn. Verder ben ik bijvoorbeeld gek op in de trein zitten, ik vind melk lekker en ik vind dieren ook best aardige schepsels, soms. Ik bedoel maar.

Bah

Wat heb ik een pesthekel aan die reclame van Fanta. Die vreselijke jongen met dat nog vreselijkere meisje die zo achtelijk doen met dat sinaasappeltje op het strand. Dolle pret is het, wanneer het sinaasappeltje tussen het vreselijke jongetje en meisje balanceert en ze een maf dansje doen. Op de achtergrond keten de vrienden van de jongen en het meisje alsof het een lieve lust is. Ow ow ow wat zijn ze vrolijk en goh goh wat krijgen we plots zin in een zomer met veel Fanta. Ik boycot Fanta vanaf nu...of misschien moet ik anders denken. Als ik nu eens mn neus dicht knijp en mezelf verdrink in de Fanta en iedereen in mn omgeving ook zo gek zou kunnen krijgen, zouden ze bij Fanta misschien een beter reclamebureau in kunnen schakelen die een beetje een acceptabele reclame voor die gele, natte, viezigheid maakt. Fanta blij, Moos blij.

Vliegen

Ik heb een pesthekel aan vliegen.
Ten eerste vind ik het irritant dat in het vliegtuig (in tegenstelling tot in de trein of bus waar iedereen het liefst een groene vierzit voor zichzelf heeft) iedereen ineens vreselijk jolig tegen elkaar doet. Deze saamhorigheid en 'gezelligheid' komt voort uit het feit dat je weet dat je voor langere tijd met deze lui zit opgescheept en weleens samen ten onder zou kunnen gaan. Dat schept toch een band.
Elke tocht vrees ik voor m'n leven. Ik leg m'n leven in handen van een man die ik niet ken. Ze noemen zo'n man een piloot. Ik geloof heus wel dat hij het vliegen goed onder de knie heeft, maar toch zou ik het op prijs stellen even zijn koppie te zien. Wanneer ik in de vertrekhal sta te wiebelen op m'n benen loer ik alvast uit het raam naar het vliegtuig. Soms zie je dan een vage schim (je hoopt de piloot) in de cockpit. Arm naar boven, reikend naar wat knopjes en hendeltjes, het vliegtuig in gereedheid brengend. Het liefst zou ik hebben dat de beste man zich even voorstelt als we allemaal zitten. Gewoon vooraan staan en zeggen van ok ik ben de man die het gaat doen of desnoods even een handje bij binnenkomst. Ik zou beslist omdraaien als hij een slap handje zou geven. Geen grotere afknapper dan als een man een slap handje geeft. Laat staan een piloot. Van een piloot verwacht je toch op zn minst een stevige handdruk. Een slap handje in de cockpit, spaar ons vakantiegangers.

Weg

Ik ga er van tussen.
Over een week ben ik terug.
Bruin en gelukkig.
Dag schatjes.

Vrrrrrrouwen

Als ik zo mijn periode heb :P kan ik gruwelijk emotioneel doen. Ik jank vooral om groepen mensen. ,,Hoezo nou weer om grote groepen mensen"? Vraag het me niet jongens. Grote groepen mensen bij elkaar op televisie. Als ze gaan klappen of heel blij doen met zn allen sla ik emotioneel helemaal door en ben niet meer te troosten. Heel cliche en vol zelfmedelijden bijt ik dan in een groot stuk chocolade.

Gunst!

Als ik bij toeval een boer laat (ik ben niet gezegend met het uit mezelf kunnen boeren) dan splits ik de boer als het ware op in twee delen en zeg/boer dan: IE AA ED de Goei. Meestal haal ik alleen de eerste IE AA en zeg er dan vol trots Ed de Goei achteraan. Die Ed was ergens een keer keeper op een voetbalveld. Die leus, IE AA ED DE GOEI is ook wel vrij bekend, maar zijn er meer mensen die dat net als ik (nog steeds) vol overgave boeren? Als ik 80 ben (en dement) boer ik dat nog. Dan is iedereen vergeten wie Ed de Goei is en denken ze helemaal dat ik knetter ben.

Nerds

,,Vandaag gelachen!''
Als iemand, en in het bijzonder een vaag bekende, uit het niets, een gesprek zo begint dan moet je kijken alsof je twee enorme bananen in je oren hebt. Wat volgt zijn oersaaie verhalen die voor de ander vooral niet om te lachen zijn. Deze beginzin is bedacht door nerds die aandacht willen. De nerd herken je ook aan het feit dat hij vaak dingen in zichzelf zegt, op een irritant mompelend toontje. Meestal versta je twee woorden helder: och grmbl grmbl problemen grmbl eghehgg. De nerd zit dan niet 'toevallig' echt inzichzelf te mompelen, maar wil alleen maar dat jij dan vraagt: wat heb je voor problemen?
Trap je in de Nerd zijn val dan heb je een probleem. Als je niet pienter genoeg bent om een hele slimme smoes te verzinnen om weg te komen kun je maar beter de de rest van je afspraken voor die dag afzeggen. De Nerd stort nu al zijn problemen bij jou uit. De ware Nerd, weet niet dat hij een Nerd is en probeert ook vaak andere Nerds zwart te maken om een wit voetje bij je te halen.



posted by moos at 11:02 PM

Paniek

Het is een stralende dag. Vanochtend nestelde ik mij in de trein naar Utrecht. Mijn voetjes legde ik ten ruste op het groene bankje voor mij. Genietend van mijn relaxte zithouding arriveerden we in Amersfoort al waar de bom zou barsten. Een vrouw van middelbare leeftijd, zo zou blijken, had het op mij gemunt. Onder luid TSK TSK en PARDON PARDON maakte ze me duidelijk dat de voetjes op de grond moesten en niet op de bank. In een reflex van braafheid schoten mijn voeten van de bank af. Tevreden plantte madam haar tas neer. Pas toen begon het tot me door te dringen dat ik mijn ultra relaxte zithouding aan de wilgen had gehangen voor HAAR. Dat mormel. Demonstratief zette ik mijn (schone) schoentjes weer op de bank. Slinks keek ik haar aan. Ze had niks door en zielsgelukkig staarde ik weer naar buiten. Plots voelde ik hoe een brute kracht aan mijn benen begon te sjorren. ER AF! ER AF DIE VOETEN! Ik hield mijn voetjes uit alle macht op de juiste plaats, maar het was zwaar, heel zwaar. Zij trok aan mijn benen en gilde. Ik probeerde haar nog te kalmeren, want immers mijn schoenen waren brandschoon van onder en ik legde haar uit dat wat bacterien aan de bips helemaal niet erg waren. Is goed voor je weerstand zei ik nog. Maar ik had te maken met een echte gek.
Zij raakte in paniek.
Ik dacht na.
Een krantje onder mn schoenen.
Het kalmeerde haar iets.
Nu was ik op dreef en ik vertelde de dikke mevrouw (ja ze was dik) wat ik pas echt vies vond: vieze vette vlekken op het raam van de trein, veroorzaakt door tegen het raam aan ingesukkelde mensen met een overdreven hoeveelheid wax in het haar. ,,Kijk, daar zie je zo'n vlek", en ik wees het de lelijke mevrouw aan (ja ze was lelijk).
In Utrecht stapte ze huilend uit.

Druiventakjes

Dat je als je rozijntjes eet, soms een keer een op een druiventakje bijt is tot daar aan toe, maar wanneer ik tot drie keer toe zo'n druiventakje in mn chocoladerozijnen vind is voor mij de druiventakjesmaat vol. Bah. Achterop het zakje staat LET OP: kleine kinderen kunnen zich verslikken in rozijnen. Van mij mag deze waarschuwing iets aangescherpt worden. LET OP: kleine en grote mensen kunnen stikken in de druiventakjes die wegens onzorgvuldigheid in sommigen der chocorozijnen voorkomen.
En dan ook nog opscheppen op dat zakje met het feit (?) dat dit Super Select product met de meeste zorg is uitgekozen door Neerlands beste kruideniers. Aan mijn hoela. Plaatsvervangende schaamte voor onze "beste kruideniers" overvalt me. Wat zouden buitenlanders wel niet denken van ons wanneer ze voor de derde keer een druiventakje uit hun keel moeten vissen. Ik zou me kapot generen als ik ernaast zat en zou moeten toekijken hoe zo iemand, zorgvuldig zwijgend en met de ogen rollend, de druiventakjes uit zijn mond zou halen en op tafel zou leggen.

Rommelhok

Moeder vindt mijn kamer een rommelhok. 'Jij denkt maar dat je een lakei hebt die alles voor je opraapt,' zegt ze. Ik denk niks. Ik stap gewoon over de spullen heen. Of ik schuif ze een eindje opzij met mijn voet zodat ik een paadje heb. Ik vind mijn kamer juist heel gezellig.
Moos & Rita

Skippyballen en Loloballen

Vroeger werden mn broer en ik vaak naar buiten 'geschopt'
onder het mom van 'even een frisse neus halen'. Gerust sloot
moeder dan gewoon de deur. Niks geen touwtje door de
brievenbus, niks geen sleutel om de nek. Hup naar buiten
zei moeder dan. Bas en ik wilden liever met de lego.
Binnen.
Nadat we verveeld tien keer de straat waren doorgecrost op
onze fietsjes, de lolo- en de skippybal hadden lek geloloot
en geskippyt en de ballen van andere kinderen hadden
lekgeprikt stonden we weer aan de achterdeur te rammelen.
Maaaaaaaaaaaaaam mogen we naar binnen. Maar moeder reageerde
niet. Zij deed alsof zij Oost-Indisch doof was. Verplicht
doken we de schuur weer in om te kijken of er nog iets
leuks lag waarmee we ons konden vermaken. Soms maakten we
een kar van oud hout uit de schuur, soms probeerden we van
boterbloemen boter te maken en als ik op dreef was stampte
ik bloemblaadjes fijn, deed er wat water bij, stopte het in
een flesje en verkocht het aan de buurvrouw.
Vaak bonden we ook het skateboard met een springtouw achter
de fiets en sjeezden dan opnieuw door de buurt totdat ik
van het skatebord afmieterde en met geschaafde knietjes
terug naar huis strompelde waar moeders ons maar weer
binnen liet.

Bibelebons versje

Speciaal voor jullie mn lievelings versje:

Op de bibelebonse berg wonen bibelebonse mensen.
En die bibelebonse mensen hebben bibelebonse kinderen.
En die bibelebonse kinderen eten bibelebonse pap met een
bibelebonse lepel uit een bibelebonse nap.

Cruisen

De uitlaat van onze auto was kapot dus die brachtten we bij de garage. Om
mobiel te blijven mochten we een andere wagen meenemen. Echt een
super vette ouwe, zwarte, ronkende VOLVO. Een enorme zwarte bak met
enorme leren stoelen. Nu cruisen (spreek uit krrroesu) mn moeder en ik
lekker een beetje rond. Nergens heen maar gewoon lekker cruisen.
Een beetje cruisen kun je alleen doen als je een enorm vette auto hebt,
daarbij is het belangrijk de ramen naar beneden te draaien en de muziek
lekker hard te zetten (GO SHORTY). Verder draag je een zo groot mogelijke
zonnebril en rijd je met een hand aan het stuur terwijl je de andere hand
nonchalant uit het raampje laat bungelen.

Fietsgepiel

Je moet eens op mensen letten die aan het kletsen zijn
met hun fiets tussen de benen. Dit signaleer je vaak
om en nabij het station. X brengt M op de fiets naar
het station. M springt van het achterrekje, X laat zich
van het zadel glijden en klemt het frame tussen de
benen.
Tijdens het gesprek worden de handremmen voortdurend
ingeknepen, de benen staan vrijwel altijd gestrekt en het
lichaam buigt zich iets naar achter. Vaak wordt bij het
inknijpen van de handremmen het voorwiel enkele centimeters
van de grond gelicht. Echte fietspielers laten zich zelfs op
het achterrekje glijden en lichten het wiel dan zover op
dat de fiets haast verticaal staat. Ondertussen gaat het
gesprek rustig door. Niemand lijkt zich er werkelijk
aan te storen. Ik wel. Ik stoor me er zelfs aan als ik niet
bij het gesprek betrokken ben. Let er op en huiver.

Raaskallen

Ik ben 21 geworden. Eenentwintig. Naar eigen schatting heb ik nog
zo'n 65 jaar te gaan. Als alles volgens wens gaat krijg ik een
vreselijk leuke baan die niet onaardig betaald, leuke kindjes, een
houten huisje in Noorwegen en naar alle waarschijnlijkheid een wat
narrige, rimpelige ouwe kop. Je hebt vrolijke oma's met vrolijke rimpels
en je hebt norse oma's met groeven.
Bij mn oma in het verzorgingstehuis zitten al die bejaarden de hele
dag aan een tafel een beetje te koekeloeren. Te koekeloeren en te
zieken. De meeste van hen zijn zwaar in de war. Laatst was ik op bezoek.
Mijn oma vertelde vertelde dat ze in een helicopter had gezeten.
Achterdochtig keek ik haar aan. Werd ze nu echt gek? Natuurlijk reageerde
ik dolenthousiast om mn lieve omaatje niet voor het hoofd te stoten. Nadat
ik tien keer had gezegd hoe GAAF (oma's verwachten van je dat je vaak
gaaf en tof zegt) ik het vond, wist ik even niks meer te
zeggen. De dodelijke stilte die volgde en minutenlang aanhield viel
niet alleen mij op, maar ook een oude bes die rechts van me zat en
de hele tijd een beetje had zitten doezelen. Plots kraaide ze: wat doen we
hier eigenlijk? Verschrikt keken de anderen op en de meeste bromde een
onduidelijk ja en weer anderen knikten instemmend. Wat deden ze hier eigenlijk?
Heel even zag ik oogjes twinkelen en wilde plannen gesmeden worden, maar
al snel dwarrelden de gedachten weer af en wist niemand meer wat er zojuist
was gezegd.

Mijn gedachten dwarrelen nu ook even af naar mijn houten huis in Noorwegen
en naar mijn fijne bed waar ik straks in ga slapen. Jullie zullen nooit weten of
mijn oma werkelijk in een helicopter vloog en waarom ik denk norse groeven
te krijgen in plaats van vrolijke rimpels. Dat spijt me voor jullie.
Dit is niet zo'n verhaal met een begin en een einde. Dit is raaskallen tot en met.

Persbericht

In verband met het overlijden van Mies, ons allen dierbaar,
is het bekende rijtje, aap noot mies, aangepast.
Nooit zullen wij vergeten met hoeveel inzet, liefde en geduld
Mies de klinkercombinatie 'ie' heeft vertegenwoordigt. Mies
was, zoals we weten, dag en nacht in touw om alle kindren
in Nederland vertrouwd te maken met de letters van haar naam.
Wat zullen we haar missen.
Enige tijd voor haar overlijden plaatste Mies een advertentie in
de Nederlandse dagbladen om een geschikte opvolger te
zoeken. Dat dit geen gemakkelijke taak was bleek wel uit de
hoeveelheid reacties. Daar ene Moos de enige was die interesse
toonde in de functie, maar helaas niet over Mies' klinkercombinatie
bezat heeft de commissie besloten de letters ie aan de naam
Moos toe te voegen. Aap Noot Moosie.

Vreselijk...

...als het hard waait en de pijp van je broek strak om je enkel
waait, zodat je zo'n vreselijk bovenaanzicht op je schoen hebt.

Super Glue

De Action is een winkel waar ze goedkope spullen verkopen. Troep
zou je ook kunnen zeggen. Een soort Aldi zonder levensmiddelen.
Verveeld sjokte ik vandaag achter mn moeder aan, de Action in. Ik
liet mijn blik langs “porseleinen” kattenbeeldjes, vaatdoekjes
en dolfijnenschriften gaan.
Plots lachtte een vrolijke geel/blauwe verpakking me toe.

Super Glue
For a classic way of life

De verpakking beloofde dat de glue werkelijk alles wat los en vast zat
(vooral los), vast zou lijmen! Plastic, rubber, leer, glas, hout! Er stonden
ook wat plaatjes op afgebeeld om de boel wat te verduidelijken: hengels,
tassen, schoenen, caravans, boten. Allemaal weer helemaal heel!

Ook mijn moeder was verrukt over deze ontdekking! Wat zouden we
een hoop plezier hebben aan het lijmen! Wat zou ons huis er weer
strak en gelijmd uitzien! Als een haas rekenden we af (5 tubes 1,29euro)
en reden met grote vaart naar huis, alwaar gelijmd kon worden. Met
piepende banden reden we de sperwerhof op, ons verheugend op wat
komen ging.

Dolenthousiast renden we de kamer in. Schichtig keken we om ons heen.
Wat konden we plakken? Opmerkelijk hoe weinig kapotte hengels,
caravans en boten we eigenlijk hadden. Na een tijdje zoeken vond mijn,
moeder, op zolder, nog een oude schoen waarvan de zool hoognodig
gelijmd moest worden.
Aangezien ik altijd nogal sceptisch en negatief had gedaan over spullen
van de Action, wilde ik niet toegeven aan de enkele druppel die volgens
de verpakking genoeg zou moeten zijn. Stoer smeerde ik de lijm meer
dan royaal uit over de kapotte zool. Daarbij gebruikte ik de oude
vingerverftechniek om de substantie in alle hoeken te krijgen. Ik drukte
de delen tegen elkaar alsof mijn leven, en dat van mijn moeder, ervan afhing.
Na luttele seconden begonnen mijn vingertoppen te branden als de hel.
Gillend verminderde ik de druk en probeerde, volledig in paniek, de nu aan
mij vastgeplakte schoen van me af te schudden. Maar dat was nog niet zo
makkelijk. Mn moeder haalde de buurman. Hij zette zich met zijn rechterbeen
schrap tegen de muur en trok met alle macht aan de schoen.

De gruwelijke details wil ik jullie graag besparen, maar ik kan jullie wel
verklappen dat ik weer lekker ouderwets met twee vingers tik.

Katten2

Voor Olle had ik Speedy. Speedy is nu dood. JA heel erg ja.
Speedy had zo zn eigen ideeen over hoe om te gaan met mensen.
In 1994 richtte hij een club op. De CFF, Cats For Freedom. Zeer
regelmatig vonden er 'meetings' plaats in onze tuin. Van echt
serieuze meetings is eigenlijk nooit sprake geweest, omdat
de boel al snel escaleerde. Het bier was niet aan te slepen en de
muziek van Atomic Kittens was tot in de verre omgeving te horen.
'Lieve Suzie', van twee hoog achter, bij de CFF beter bekend als
Devil Suus, was nooit te beroerd om haar rokje omhoog te houden.
Regelmatig werd er in die tijd ook bij ons aangebeld en wanneer
we dan de deur open deden was er uiteraard niemand te bekennen.
Wel hoorden we gelach.
Tien jaar lang terroriseerde de CFF ons. Nu Speedy van ons is heen gegaan
is het betrekkelijk stil rond de club en is de rust hier wedergekeerd.

Desondanks, Speedy, you where tha BOMB.

R.I.P.

Katten1

Loggen over je kat is waarschijnlijk wel het makkelijkste en
meest vervelende wat er is. Alle baasjes kunnen, met gemak,
uren over hun beessie kletsen: 'want o 't is zo'n gek beest'.
Is de Tv van je buurvrouw nog wel eens mooier en de huidige
vriendin van je ex knapper, je kat is altijd de leukste.

Wij hebben ook een kat. Olle. Er zijn een hoop katten in de buurt
die sprekend op hem lijken. Ik ben er iets schichtig van geworden.
Het volgende scenario zie ik steeds voor me. Ik lig er wakker van.

Moos: Olle? (in de zin van: jij hier? immers hij is
vaker buiten aan het zieken met z'n vrienden dan dat ie bij
mij op schoot klimt)
'Olle': Olle?? Nee?! Rakker

Voor ik Rakker, vol afschuw, van mn schoot af kan duwen (ik houd
niet van katten van andere mensen, die kijken zo dom) kijkt hij
me op zo'n beduuste manier aan en zegt: Anne-Beth?

De grootste familie

De TROS familie wil nog wel eens, op een prominent televisie tijdstip,
een verslag uitzenden van de TROS familie boot. Een verslag van een
doldwaas tochtje, met doldwaze TROS leden, over de Rijn! Wie zou niet
eens op deze gezellige boot een tochtje maken? Gepresenteerd door de
supervriendelijke en begripvolle Bert Kuizinga en de klunzige Ron Boshart
om wie we allemaal zo moeten lachen! En een feest op een boot is geen
TROS-feest als er niet gekookt wordt moet de TROS gedacht hebben toen
zei besloten ook die bolle kok uit te nodigen. Wanneer Ron "per ongeluk"
(gaap) op een rode peper knabbelt, in plaats van op een wortel, ligt de
complete TROS familie te rollen van het lachen over het dek en houden
we het ook thuis niet meer droog.
Wie ook nooit ontbreekt is Lionel Richie. Die heeft het echt volledig voor
zichzelf verknalt. Lionel Richie, van klasse A-artiest tot een suffe B-artiest.
Van gewaardeerde popster tot TROS familie man. How low can you go?
Niet veel 'lower' i guess. In de jaren '80 scoorde Lionel nog diverse hits
met Say You, Say Me, All Night Long en, het ietwat irritante, Hello. In
die tijd en nog wel tot in begin jaren '90 vond ik Lionel best o.k. als artiest,
maar nu ik hem, samen met Bert Kuizinga, de polka over het dek van de
TROS boot heb zien dansen, is voor mij de maat echt vol.

Lionel go home.

Zomertijd

Even alles op een rijtje. Waarom hebben we ook
alweer zomertijd en wintertijd? Is het iets ingewikkelds
met manen, zonnen en aardes die draaien en uurtjes te
kort komen? Nee het is heel simpel. Vanaf vandaag zul
je je nooit meer schichtig afvragen of je nou een uur
langer of korter in je bed kan blijven liggen.

Door de zomertijd wordt het niet in het holst van de nacht
licht. Een groot voordeel is ook dat we 's avonds een uur
langer van daglicht kunnen profiteren. Zonder zomertijd zou
het eind juni tegen half vier licht worden en tegen half tien
's avonds donker. Dankzij de zomertijd verschuift de
daglichtperiode een uur.
Dat was ook het argument waarmee de Londense aannemer
William Willet de zomertijd in 1907 introduceerde. Op een
pamflet schreef hij "gedurende de helft van het jaar schijnt
de zon al een paar uur als wij nog liggen te slapen en gaat ze
al onder als we thuiskomen van ons werk. Waarom zetten we
de klok in die periode niet vooruit?"

Taalwetenschap les 1

De taal die wij als mensen gebruiken is iets waar je
hopeloos lang over na kunt blijven denken. Zoals ik
me al eens eerder afvroeg: waarom noemen we een appel
een appel en is gras groen en niet rood? Je kan er
net zo gek van worden als wanneer je nadenkt over
hoe oneindig het heelal wel niet is. Je hersens kraken,
maar komen niet met oplossingen en beelden. Het is
iets ontastbaars en onbereikbaars en iets wat de
meeste mensen hun hersentjes ver te boven gaat.
Gelukkig is daar de wetenschap die de taal met een
aantal moeilijke begrippen ontleedt.

Les 1: Linguistische en culturele relativiteit
Of terwijl: in welke mate beinvloedt onze taal de
manier waarop we denken? Hoe diep is de
wederzijdse invloed van taal en cultuur op elkaar?
In 1960 stelde de Engelse filosoof John Locke vast
dat er in elke taal "een grote voorraad woorden zijn
die huns gelijke niet hebben in andere talen."
In Nederland bijvoorbeeld hebben we minstens zes
woorden voor een auto, o.m. auto, automobiel,
wagen, voertuig, karretje en slee. Bij de Sami (een
noordelijk volk in Noorwegen) weten ze amper wat
een auto is maar hebben ze wel 20 verschillende
woorden voor ijs, 11 voor koude, 41 voor sneeuw
en 26 werkwoorden voor vriezen en dooien!!
Tot zover.

Let me tell you (a)bout the bees

Honingbijen communiceren door middel van zeer complexe
dans- en staartbewegingspatronen en duiden daarmee de
richting en de afstand van een bepaalde vindplaats aan, en
ook de hoeveelheid honing.
Een honingbij kan met een andere bij alleen maar over
honing communiceren en dan nog alleen over honing die
relatief dichtbij is (niet meer dan 1000 meter ver). Maar ze
kan niets meedelen over de honing die in de toekomst
verwacht kan worden.
De schat :(

traantjes

ik heb verdriet. Mijn broertje heb ik vanochtend op
Schiphol uitgezwaaid. Doei broer! DOEI! Tot over
vijf maanden! Veel plezier daar in Zuid-Amerika...

ik mis je nu al. Kan dat? Na een halve dag? Of
is dat alleen omdat ik weet hoe lang ik je niet zie?
Met wie moet ik nu snachts de herhaling van RTL
Boulevard kijken?

:(

Nostalgie

SEATTLE, Washington (AP) -- Microsoft Corp.
said Friday that a "significant portion" of people who
use the company's Hotmail e-mail system and other
Internet-based products were having trouble accessing
the services. (bron: CNN)

Hotmail ligt er af, MSN doet het ook niet. Naast het feit
dat m'n handen hevig trillen, ik hopeloos geirriteerd en
schuimbekkend op 'sign in' ram krijg ik een
elektriciteit-weg-kaarsje-aan-spelletje-doen-gevoel!
Unieke gebeurtenis. Laten we tezaam even genieten van dit
memorabele moment. Amen.

Wel welletjes

Het is wel weer welletjes vandaag.
...Welletjes...welletjes...wie verzint zo'n woord eigenlijk?
Hagelslag is ook zo'n woord dat helemaal nergens op
gebaseerd is. Ik kan er niks mee. Ja nu kun je denken, alle
woorden slaan eigenlijk misschien wel nergens op, maar
we moesten toch iets verzinnen met z'n allen. Waarom
noemen we zo'n wit ding in de lucht een wolk? Klinkt
dat lekker ofzo? Met kleuren net zo. Rood had net zo
goed geel kunnen heten en blauw had wel groen kunnen zijn.
Ik ben benieuwd hoe Adam en Eva dat deden. Als ik de
bijbel mag geloven waren zij zo met z'n twee de eerste op
deze aarde. Wisten zij al dat groen groen was? Zei Adam
tegen Eef; hee Eefje zou jij een hap van deze peer lusten?
Terwijl wij nu weten dat Adam een appel bedoelde?

Ik raak er vreselijk van in de war.
Ik duikel m'n bed in.

Kramp

Vannacht kramp in m'n rechterkuit.
Helse pijnscheuten die me doen kronkelen van angst.
Van gekkigheid weet ik niet waar ik het moet zoeken.
Gillend grijp ik naar m'n voet. Ze zeggen dat het minder
wordt als je je tenen naar je lichaam toebuigt (rek die spier),
maar wanneer je midden in een krampaanval verkeert
is dit zo goed als onmogelijk. Seconden voelen aan als
jaren en wanneer ik (te) langzaam de pijn in de kuit
voel wegebben lig ik half hyperventilerend na te hijgen
in m'n eens zo veilige bed.
Is dit voor iedereen herkenbaar of hebben slechts
enkelen hier last van?

Virus

Om de een of ander reden ben ik erg vatbaar
voor virussen die overkomen waaien uit de
richting van Enschede. Neem nou het blogspotvirus.
Terwijl ik dacht dat het niks voor mij was, het niet
bij me zou passen en zelfs tijdelijk heb overwogen
om er mee te kappen, log ik nog steeds mede dankzij
een fris briesje uit het oosten des lands.
Nu heeft dat zelfde briesje uit Enschede een
nieuw virusje naar mijn stadje geblazen (schattig he?).
Autorijden. 's Nachts met m'n ogen gesloten rij ik heel
veel, lange tochten, korte stukjes, hard op de weg,
kort door de bocht. Ja 's nachts kan ik er wat van.
Het briesje uit Enschede rijdt geloof ik vrijdag af.
Ik ben bijna 21 en de tijd is daar. Ik wil ook rijden
met m'n ogen open.

Nummer 7

There's a sliver moon
That came just a little soon
For me to bare
Shines brightly on my bed
And the shadows overhead
Won't let me sleep as long as they're there
Creep on in

Norah Jones en Dolly Parton
Nostalgische countrymuziek gecombineerd
met het zoete stemmetje van misses Jones.

Feels like home, allemaal luisteren

Ok, ok...

Na het in ontvangst nemen van de duizenden,
door stichting MMBL (Moos Moet Blijven Loggen)
verzamelde, handtekeningen heeft 'm o o s . t k'
besloten de log niet in zijn geheel op te heffen.
Zij zal met onregelmatige regelmaat (lees heel,
heel soms) nog wat onbelangrijk geneuzel op de
log plaatsen.

Namens haar woordvoerder,

L.E. van Schellen

Kappen

Beste mensen, trouwe lezers,

Ik kap ermee. Met bloggen.
Tis niks voor mij. Ik ben nooit een persoon die
een dagboekje bij hield, nooit iemand geweest
die zijn hart moest luchten op papier. Soms
moet je kappen met iets en dat ga ik nu doen.
Ik schrijf wel een boek (net als die miljoen andere
Nederlanders, GAAP) en dan lezen jullie dat wel
over een tijdje. Tabee.

Yours Truly, Moos

sorry

ik heb mn middelvinger opgestoken naar een man die het niet
eens zo kwaad bedoelde. Hij stopte, zodat ik kon oversteken,
maar toen ik ging gromde die zo met z'n motor. Ik schrok en
in een reflex gebeurde het.

witgoed en snoepgoed

wit·goed (het ~)
1 wit wasgoed <=> bontgoed
2 keukenapparatuur als koelkasten, wasmachines enz. <=> bruingoed

snoep·goed (het ~)
1 lekkernij, gemaakt van suiker, gom, essences enz. => snoep, zoetwaren

Sneeuw

Eigenlijk nogal makkelijk om nu iets te schrijven over
de sneeuw, maar ik kan het niet laten.
Ik word wild van sneeuw.
DRUK.
Ik ga mooi niet naar school.
Ik zou hopeloos zitten wiebelen op m'n stoel.

Verven

mijn linkermuur verf ik groen
mijn rechtermuur verf ik blauw

links het vlas
rechts de zee

links de duinen
rechts het strand

Picture

Foto's waarop ik lachend te zien ben zijn echt zeldzaam.
Zodra er een fototoestel op me gericht is, trekken
de spieren in mijn gezicht zich strak. Dit is een automatische
reflex. Ik kan mn mondhoekspieren nog wel iets optrekken,
zodat het lijkt alsof ik lach, maar dat is zo schaapachtig,
dat ik dat ook maar niet meer doe. Ik heb het geaccepteerd
en het zou fijn zijn als iedereen dat zou doen. Moos lacht
niet op foto's.

Bodemen

Er zit een Nederlands woord in mijn hoofd dat volgens mij
niet eens bestaat. Bodemen. Ik heb het zo uit het Zweeds
vertaald.
'Kan je daar bodemen?' riep Britt-Marie toen ik een heel
eind was uitgezwommen.
'Nee,' zei ik en ik stak twee wijsvingers omhoog zodat ze
kon zien dat ik aan het watertrappelen was.
Bodemen is hier in het meer het ergste dat ik weet. In elk
geval bij onze steiger. Je zakt er tot je enkels in de blubber,
dus nu zwem ik helemaal door tot aan het laddertje. Britt-
Marie zegt dat er verderop in het open meer rotsen zijn en
dat het daar meteen heel diep wordt en dat je er nooit hoeft
te bodemen.
Bij ons in de Noordzee mag niemand zo ver uitzwemmen
dat hij niet meer kan bodemen. Niet meer bodemen in zee
is levensgevaarlijk. Je kan meegesleurd worden door stro-
mingen of in een draaikolk omlaag worden gezogen. 'Altijd
bodemen' zouden alle ouders bij ons tegen hun kinderen
moeten zeggen als ze in zee gingen zwemmen. En op
de stranden zouden borden moeten staan met 'Blijf
bodemen'. Bodemen is een onmisbaar woord in het Neder-
lands. Veel onmisbaarder dan in het Zweeds. En toch be-
staat het niet bij ons.
Hoeveel mensen zouden er bij ons wel niet verdronken zijn
omdat wij dat woordje niet hebben?

Uit: Vreemd Land, Rita Verschuur

Fronsen

Ik las laatst dat 2000 keer fronsen je een rimpel oplevert.
Nu frons ik wat af op een dag. Ik frons in het verkeer, ik
frons als ik tv kijk, ik frons als ik gekke mensen zie, ik frons
als mensen idiote dingen zeggen, ik frons als de melk op is,
ik frons wanneer de telefoon gaat en ja ik denk zelfs dat ik
's nachts frons.
Ik mag me dus terecht zorgen gaan maken over hoe ik er
later uit zal zien.

Carnaval

Vroeger wilde ik nog wel eens samen met m'n ouders gaan
kijken naar zo'n carnavalsoptocht in Hoogland. Wat me het
meest is bijgebleven is dat het altijd zo tergend lang duurde.

11.00uur
ik kijk elke seconde hoopvol naar links en af en toe schichtig
naar rechts voor als m'n vader het fout had.

11.30uur
ik kijk af en toe nog naar links, rechts heb ik opgegeven.

12.00uur
ik heb zere voeten en leun verveeld tegen een dranghek.
Ik wil ijs.

12.30uur
ik zit op het dranghek, m'n billen doen zeer.
ik haal m'n gebreide sjaal uit en maak kleine bolletjes van
de wol.

13.00uur
Nou daar kwam de eerste wagen! Hoi hoi wat een plezier!
Vader vertelde me van te voren dat er op sommige wagens
mensen stonden die snoep gooiden naar de kinderen.
Ik druk me snel weer naar voren, tussen hossende
grote-mensen-benen door, bang te laat te zijn voor het
snoep. Vader en moeder kan ik ondertussen niet meer vinden en
ik ga bij een mevrouw staan. Haar gezicht is knalrood. Het glimt.
Je kon de wagens al van verre aan zien komen en zo vanuit de
verte zagen ze er wonderbaarlijk uit. Eenmaal dichtbij vielen ze
me tegen en ik zei het tegen de mevrouw. Ze luisterde niet.
Tussen die wagens door had je dan de optochtlopers, malle vaders
als baby's, vrouwen als paashazen en kinderen met bolderwagens
met nog meer kinderen. Deze hebben de irritante gewoonte zich
tergend langzaam voort te bewegen, zodat het voor mijn gevoel
uren duurde eer er weer een wagen voorbij kwam. Hoopvol keek ik
naar de derde wagen, er werd iets gegooid, ik zag het! Het leek
snoep. Het was confetti. Teleurgesteld ging ik naar huis.

Spel

Als ik in de trein zit doe ik vaak een soort spel. Het gaat als volgt.
In gedachte stel je je voor dat er iets gebeurt waardoor niemand
de coupe meer in of uit kan en (hoe vreselijk) het kan nog dagen
duren voordat er hulp op komt dagen.
Kijk de coupe rond en bedenk vast hoe iedereen zich in zo’n situatie
gaat gedragen. Bedenk wie je vrienden worden, aan wie je je dood
gaat irriteren, wie er nog een pakje Sultana’s in z’n jaszak vind en
die uitdeelt, wie goed verhalen kan vertellen om de tijd te doden, wie
er voorstelt boter-kaas-en-eieren te spelen, wie constant nors voor
zich uit blijft kijken, wie er huilt en om z’n mamma roept, en wie er
begint met vragen als: wie ben je, hoe heet je, wat doe je.

Het is verrassend leuk om op basis van uiterlijk, mensen bepaalde
eigenschappen toe te kennen. En als het de eerste keer niet lukt,
geen zorgen, aldoende leert men.

chocola en ik

Ik hou van chocola en chocola houdt van mij. Ze is graag bij me.
Smeer ik een boterham met chocoladepasta, kleeft ze daarna aan
al m'n tien vingers en klampt ze zich wanhopig vast aan m'n schone
trui. Moos Moos ik wil bij Moos blijven, zie je de klodder denken.
Ach zo gaat dat met chocola en mij. Wij houden van elkander,
wij houden van elkaar.

Vergrijzing

Je hoort het vaak: Nederland vergrijst.

Hmmmmmmm?

Vanavond heb ik ongeveer 100 mensen gebeld (marktonderzoek).
Willekeurige, door de computer gekozen, nummers. Angstaanjagend
hoeveel bejaarden ik aan de lijn heb gehad! Zeker 80 van de 100
mensen! Ik had er nooit eerder op gelet, maar tis waar! Op weg naar
huis zag ik alleen maar van dat soort gebogen, grijze knakkers.
Tis er van begeeeeeven!

Vijand

Toen ik elf jaar was heb ik op een goeie dag mijn toenmalige
aartsvijandin Evelien van de P.W.A school uit Nijkerk in de sloot
geduwd. Kinderen van de PWA school en de Regenboog school,
waar ik op zat, waren zowiezo al gezworen vijanden. Tijdens het
handbaltoernooi dat eens per jaar werd georganiseerd schreeuwden
wij van de Regenboog op ons hardst: PWA KOEIEVLA waarop zij op
hun beurt riepen: REGENBOOG ROK OMHOOG. Deze verwensing
hebben wij ons overigens nooit erg aangetrokken daar wij van een
openbare school waren en dus netjes twee broekspijpjes om de
benen hadden.
Er is nooit echt iets voorgevallen tussen mij en Evelien waardoor
we ruzie kregen. We hadden het gewoon. Ik mocht haar niet, zij
mocht mij niet. Iedereen op de wereld heeft tenminste een gezworen
vijand net zo goed als iedereen een grote liefde heeft en ik had mijn
grote vijand al op jonge leeftijd gevonden.

Ik wil graag van deze gelegenheid gebruik maken om wat tegen
Evelien te zeggen.

Evelien, ik zie je vaak op station Nijkerk en dan kijk je me vals aan.
Woest haast. Alsof je die ene dag nooit vergeten bent. Eerlijk gezegd
ben ik ben die dag zelf ook nooit vergeten. Elke keer als ik je kwaaie
koppie zie denk ik er met blijdschap aan terug. Het was een van de
meest triomfantelijkste momenten uit m'n leven.

Born in the U.S.A (B.Springsteen)

Ik hoorde het net op de radio. Die Bruce heeft maar geluk. Vroeger wenste ik altijd vurig dat ik maar in een ander land was geboren dan in Nederland. Ik heb het m'n moeder altijd kwalijk genomen dat ze niet snel naar een of ander interessant land is gevlogen toen ze op het punt stond van mij te bevallen. Kenia, Senegal, Thailand het was me om het even. Ik had niet echt een voorkeur voor een bepaald land zolang het maar interessant en vooral ver klonk.

oubollige uitspraken

- met rasse schreden
- recht zo die gaat
- als de rapen gaar zijn

Schichtig & trots

schich·tig (bn.)
1 schuw

Iedereen heeft wel eens een schichtig moment.
- Enthousiast opstaan en beginnen te klappen bij een voorstelling, erachter komen dat je de enige bent, om er vervolgens schichtig mee op te houden.
- Je denkt een bekende te zien in de stad, je roept zijn of haar naam, om er vervolgens achter te komen dat je de verkeerde voor je hebt. Schichtig kijk je om je heen of iemand je fout heeft opgemerkt en je probeert door te lopen met een gezicht dat uitdrukt: ik was dat niet.

Niet alleen mensen zijn schichtig. Ook dieren kennen zo hun schichtige momenten. Tik op het glas van een aquarium en de vissen schieten er schichtig en, als ik niet beter wist dan dat vissen geen lange oren hebben, als een haas vandoor. Toch is er een verschil. Schichtige mensen weten op het moment dat ze iets schichtigs overkomt dat ze schichtig zijn en dat andere mensen ook zien dat zij zich schichtig gedragen. Vissen daarentegen 'schichtigen' alsof het een lieve lust is en het kan ze minder schelen dan wat dan ook.

Een dodelijke combinatie is een persoon die zowel schichtig als trots kijkt. Mensen kunnen namelijk ook schichtig kijken als er geen schichtige gebeurtenis aan vooraf gegaan is. Zo wees Kaneel mij laatst op school een jongen die op dat moment schichtig & trots om zich heen keek. Ik begreep direct wat ze bedoelde. Nou gaan trots en schichtig helaas maar al te vaak samen, omdat iemand die trots is op zichzelf tegelijkertijd wil benadrukken dat iedereen het eigenlijk had gekuuuuuunt eeeeeeen aaaach zo goed was het nou oooook weer niiiiiet. En die gedachtes maken dat die persoon op dat moment niet alleen trots maar ook schichtig kijkt.
Dodelijk.

Attentie voor het volgende

Namen van bladen worden gespeld zoals die bladen dat zelf doen, dus:

het is:
Ik lees in Libelle
Ik koop NRC Handelsblad

en niet:
Ik lees in de Libelle
Ik koop het NRC Handelsblad

Knoop het in jullie oren.

d' Aldi

Vroeger was de Aldi een winkel voor mensen met een kleinere beurs, maar sinds de enorme prijsstijgingen in de supermarkten en de neergaande economie is het normaal om je dagelijkse boodschapjes te halen bij de dicountsupermarkt. Dat je er je artikelen zelf uit de doos moet trekken, uren in de rij moet staan, en het ondeskundige en beroerduitziende personeel niks kan vragen (aldaar het gemiddelde aldi-personeel niet meer dan drie woorden in zijn of haar vocabulair heeft en bovendien niet wordt betaald om vragen te beantwoorden), moet je voor lief nemen. Want Aldi is goedkoop. Dat wel.

Ik vind Aldi vies. Het personeel is vies, de vloer is vies, de karretjes zijn vies. De kassa's zijn vies, de muren zijn vies, de schappen zijn vies. De helly cola is vies, de broden zijn vies en de milsani melk is vies.

Ik vind Aldi lekker. De chocorozijnen zijn lekker, de mandarijntjes in blik zijn lekker, de stokbroden zijn lekker. De condors zijn lekker, de chocoladekoekjes zijn lekker, de studentenhaver is lekker.

Lieve Mickey,

Mickey Mouse
ik vind je een arrogante zak
groetjes moos

Ja mensen het zit zo. Mick en ik hebben elkaar nooit zo gelegen maar toen ik in december voor Disney on Ice werkte is onze relatie tot ver onder het vriespunt gezakt. Jullie moeten af van het idee dat Mickey de guitige, vriendelijke muis is. Mick heeft mij en velen anderen, waaronder sneeuwwitje en belle, tot wanhoop gedreven met zijn kleine pesterijtjes. Zo draait hij zijn vieze handjes er niet voor om, vrouwelijke voorbijgangers in hun bips te knijpen en ze vieze woorden toe te fluisteren.

Oma's

Als ik in een sociale bui ben glimlach ik naar alle oma's op straat.
Oma's zijn dan lief.

Schor

Vandaag ben ik schor.
Ik ben schor en student.
Gelukkig loop ik niet op krukken.
Niks zo erg als een schorre student op krukken.

Nagels knippen

Lieve mensen,
ik kan dus niet zelf m'n eigen nagels knippen.
De nagels van mijn linkerhand, 's geen punt. Maar het knippen
van de nagels van de rechterhand met de linkerhand is me dus
nog nooit zelf gelukt. Af en toe zet ik mezelf er toe, om nog eens
een poging te wagen. Maar tot op heden zonder succes. Met een
nagelknippertje of met nagelbijten lukt het me ook niet om die
witte randjes de kop in te smoren. Bijkomend punt is dat mijn
nagels ook nog eens de gewoonte hebben vreselijk hard te
groeien. Doodeng.
Familie en vrienden steunen me geweldig. Kaneel bijvoorbeeld,
kan ik dag en nacht bereiken met lange nagels en in een wip zijn
ze weer kort.
's Nachts droom ik dat niemand m'n nagels wil knippen

ga je :(

Vandaag

Condor [milkeyway-actige candybar van de Aldi] gekregen van de buurtbusopa.

m'n lievelings boek

ik ben 20 jaar en ik lees het liefst iets uit de Pitty-reeks:

Pitty naar kostschool
Pitty's tweede kostschooljaar
Pitty in de derde
Pitty als vierde klasser
Pitty's vijfde kostschooljaar
Pitty's laatste kostschooljaar

,, Pitty Rivers keek in de spiegel. Het was bijna tijd om naar het station te gaan, maar er was nog juist een minuutje over om te zien hoe het nieuwe school-uniform haar stond. ,,Reuze leuk,'' zei Pitty bij zichzelf, terwijl ze voor de spiegel ronddraaide. ,,Een bruine mantel, een bruine hoed met een oranje lint en daaronder een bruine overgooier met een oranje riem. Ik vind het enig.''

Trrrrrrrriest!
JA, mag ik ook eens iets leuk vinden

voedsel

Op dit moment snak ik naar voedsel. In welke vorm dan ook. Maar ik kan
dus on-mo-ge-lijk achter de computer vandaan. Het risico dat Fleur er
snel achter springt is dermate groot dat ik nog liever STERF.

Grof!

kaneel en ik

ze zijn lief,
zo met z'n twee.
ze zijn laatst naar het hoge noorden afgereisd,
zo met z'n twee.

Kopenhagen, Stockholm, Oslo, Bergen, Flåm,
Gudvangen, Hamar, Lillehammer, Dombås,
Östersund, Trondheim, Røros, Sjoa, Sarpsborg.

toen onze mop een moppie was

Ken je die mop van die twee meisjes die op
vakantie naar Turkije zouden gaan?

Nou nou nou nou nanananou nou?

Ze gingen niet :(